Cambodja 2

Phnom Penh staat bekend om de killing fields en Tuol Sleng, de gevangenis waar ze werden gemarteld. Aangezien de een op de route van de ander ligt, beloofde dat een gezellig dagje te worden...

Samen met Kristel (wederom tegen gekomen) en een Duits stel gingen we met de tuk tuk naar de gevangenis. Van tevoren had ik me al aardig ingelezen. Wat die gasten hier hebben uitgespookt is echt niet normaal meer! Het vreemde aan het gebouw is dat het een voormalige school is (die was toch niet meer nodig) middenin de stad. Op het eerste gezicht oogt het dus heel normaal, ook het binnenterrein. In het eerste gebouw was het steeds hetzelfde; in ieder lokaal stond een bed met een metalen ding waarmee hun voeten vast zaten, en een foto ernaast zoals de Vietnamezen het destijds aantroffen. Gelukkig waren de foto's van niet al te beste kwaliteit... De overige gebouwen bevatten cellen, en nog wat foto's / verhalen van zowel slachtoffers alsook van mensen die er gewerkt hebben. Het is wel typisch dat de mensen die er werkten zich probeerden te verdedigen; 'Toen ik er begon te werken wist ik niet wat er gebeurde (variant op Ich habe ess nicht gewusst?), en anders zou ik gedood worden.'.

De killing fields had ik me qua nog zichtbare details heftiger voorgesteld. Wat er is gebeurd is natuurlijk verschrikkelijk, maar je ziet er niet zoveel van. Zo zijn alle gebouwen weg, ligt het tegen een rijstveld aan waar de locals vrolijk aan het werk zijn. Ik had ook gelezen dat er nog steeds allemaal botten en tanden naar boven komen, maar behalve één tand was er niets (heb ook niet heel erg hard mijn best gedaan om meer te vinden). De audio tour compenseerde dat weer door allemaal details / verhalen te geven...

Destijds was de redenatie: als iemand ergens schuldig aan is, dan moet ie dood. Aangezien er wel eens een familielid wraak zou kunnen nemen, laten we dan maar de hele familie uitroeien! Logisch. Maar wat doe je dan met baby's? Nou, er staat dus een boom...
We wisten al dat die gasten ziek waren. Mensen dood martelen, massagraven, dan spoor je al niet als je daar aan meewerkt. Maar baby's vermoorden?!?

In de buurt was een shooting range. Er werd gevraagd of het wel toepasselijk was om eerst de killing fields en de gevangenis te bezoeken, om vervolgens wat te gaan schieten. Persoonlijk zie ik de link niet zo. Ten eerste zijn ze bij de killing fields bijna nooit neergeschoten, aangezien kogels duur waren. Verder ben ik het die op een papiertje schiet. Ik vermoord niet eens muggen, dus wat is de link dan? Jan (die Duitse gozer) wilde ook wel knallen, maar de gasten van de shooting range wilden dat we wel heel erg veel zouden gaan schieten; of we even dik $100 wilden lappen om 100 keer te schieten. Ik probeerde nog uit te leggen dat ik gewoon drie keer voor de lol wilde knallen, niet twee uur lang allemaal opgekropte agressie botvieren op een schietschijf. Het laatste bod was dat we met z'n tweeën 30 keer zouden schieten voor $60. Maar dat vonden we teveel! Onverrichter zaken dus weer terug naar het hostel.

Jan had een fascinatie voor het eten van insecten. Toen we eerder gingen eten had ie al een gerecht met mieren besteld. Aangezien er enigszins in de buurt van Phnom Penh een dorp is waar ze tarantulas vangen, frituren en opeten, was dat het volgende doel! De Lonely Planet had het over ca. 50km, en dat zou twee uur duren.
Twee uur; het bleek al snel dat dat 'm niet zou gaan worden! De weg bleek grotendeels echt bijzonder slecht te zijn, en ook wat langer: 77km!! Van de tuk tuk rijder kregen we een stofmasker, en dat was nodig ook; ongelofelijk wat een immense hoeveelheid stof! Alles was nadien bedekt met een rode waas! Na 3,5 uur al hobbelend stof te hebben gehapt, kwamen we eindelijk in Skuon aan. Locals kwamen meteen met spinnen op ons afgerend. Jan en de tuk tuk rijder hebben er een paar van genuttigd; 'Tastes like chicken!'. Voor wie dat te spannend vind; ze verkopen ook gefrituurde sprinkhanen, meelwormen, kakkerlakken enz.

De laatste dag Phnom Penh nog wat architectuur bekeken; een voornamlig leerling van Le Corbusier heeft hier wat gebouwen neergezet, verder was er wat koloniale meuk, een minder interessant tempeltje, en eigenlijk viel het paleis een tikkie tegen. Wel groot overigens, maar voornamelijk beton in een mal gegoten, likje verf en klaar. Verder bleek de ruimte die een zilveren vloer heeft nagenoeg geheel bedekt te zijn met vloerbedekking. Jammer!

En toen naar Kratie, een dorp ten noorden van Phnom Penh. De grootste attractie is een kudde irrawaddy dolfijnen; de lelijke en ietwat schuwe, niet vrolijk uit het water springende verre familie van flipper. Waarom dan kijken hoor ik je denken? Nou, er zijn er hier nog een stuk of 100 van, en als ze doorgaan met de bouw van die dam in Laos, dan zijn ze binnenkort allemaal de pijp uit.

We hadden een aardig grote groep; met zeven man op de fiets naar de plek waar ze altijd zitten / zwemmen. Daar sprongen we in een bootje om wat dichterbij te komen, maar zoals al eerder gezegd zijn het niet al te enthousiaste beesten; ze komen even boven om adem te halen, en zijn dan weer weg. We hebben er best wat gezien, maar steeds kort en redelijk ver weg. Wij weer terug, even relaxen aan de oever, komt er ineens eentje redelijk dichtbij om met een net gevangen vis te spelen! Mooi man.

Laos stond vervolgens op de planning. Het lastige is dat er bij die enkele grensovergang tussen Cambodja en Laos nagenoeg geen verkeer en helemaal geen openbaar vervoer is. Je moet dus eigenlijk wel georganiseerd de grens over. In het hostel kon ik voor een schappelijk bedrag mee, en ze zouden me zelfs naar Don Det brengen; een eilandje net over de grens, onderdeel van The 4000 Islands, in iets van vijf uur.

Om 07:00 zou de bus vertrekken, en die was zowaar strak op tijd! Eerst een klein uurtje door Kratie gescheurd om de minivan goed vol te krijgen. Om 10:30 werd ik als enige verzocht de minivan te verlaten. De mevrouw van de busmaatschappij zei dat ik een uurtje moest wachten. Goed, vier (wtf?!?!??!?!) uur later kwam ie hoor! Inmiddels waren er meer toeristen gekomen om me gezelschap te houden. Onderweg waren er nog twee stops; ogenschijnlijk voor de buschauffeur om bij te kletsen met vrienden, want het was in the middle of nowhere, nam niets mee, kwam nergens mee terug. In zo'n anderhalf uur reden we naar de grens. Daar was een druk mannetje die al snel zei; 'Hurry up, hurry up!'. Gast, ik heb net vier uur gewacht, doe even relaxed man!

Die knakker wilde dat ik een ingevuld visum formulier met dollars aan hem gaf. Gezien de vele verhalen over scams bij de grens en de ervaring van deze busreis tot dan toe, leek me dat geen strak plan. Ik was echter de enige... Meneer zei dat het om dit tijdstip niet meer mogelijk was om zelf de grens over te gaan. Mijn reactie: 'Tuurlijk wel!'
'Ok, maar dan moet je wel zelf je backpack dragen en als er wat mis is met je formulier, dan laat ik je hier achter en ben ik niet verantwoordelijk.'
Daar was de eerste leugen dus al: ik kon wél zelf de grens over, alleen wilde hij het niet. Aangezien we nog steeds in Scambodia waren, moeten ook deze grensambtenaren de baan die ze hebben gekocht terug betalen, en dus verlangen ze een paar dollar extra van mij. Als ik een foutje heb gemaakt bij het formulier, dan zorgen zij dat het helemaal tip top in orde komt!

Dat visum ging dus allemaal vrij soepel. Iets verder moest ik wachten bij een restaurantje. En wachten, en nog langer wachten... Ik zat daar een uur totdat er een compleet volgepakt busje aan kwam rijden en de deur open ging: 'You want taxi?'.
'Nop, mijn bus komt er zo aan!'.
Bleek dat de mensen uit de bus allemaal in die minivan waren gepropt, en ik moest er mét backpack ook nog in! Nou, dat was een aanloopje nemen en er hard in springen!! Gelukkig was die vrij oncomfortabele / uiterst sociale rit kort; 20 minuten, en toen met de boot. Iedereen had hetzelfde geboekt; een busreis met boot naar Don Det. Die knakker van het visum / de busmaatschappij wilde echter wat extra verdienen, dus volgens hem was de boot niet inclusief. Das toch weer zo'n $50 even snel verdiend. Gelukkig stond er op mijn ticket dat het tot Don Det was, dus ik en nog één andere Française mochten zonder bijbetalen met de boot mee, de rest moest lappen.
Er werd me verteld dat het totaal vijf uur zou duren. Vanaf 07:00 kom je uit op 12, met wat vertraging is het dan 1 of 2? Dat werd dus 20:00 voordat ik een mooie hangmat had gevonden... Maar ik ben in Laos!!!


De foto's laten misschien even op zich wachten...