Mandalay

Goedemorgen dames en heren. Over 20 minuten zullen we landen in Bangkok. De lokale tijd is 09:50, en het is er 30 graden.
Lekker hoor!

Vorig jaar ben ik in Cambodja Christian tegen gekomen. Aangezien reisgezelschap gezellig en handig kan zijn reizen we samen. Het eerste handige: hij had al een hostel geregeld! Volgens de website kon ik vanaf het vliegveld een directe bus pakken tot vlakbij het hostel. De buschauffeur beaamde dat ie daar naar toe ging. Het zou een ritje worden van zo’n 25 km, dus ik ging lekker onderuit zitten, pakte de pepernoten met inmiddels enigszins smeltende chocoladelaag er bij, en genoot van de vrolijk schijnende zon. Na luttele minuten stopte de bus bij naar wat bleek de eindhalte te zijn! Goed, dat werd een flink langere reis met file, overstappen enz enz, maar het is wederom goed gekomen! Het hotel ligt zelfs op steenworp afstand van het in aanbouw zijnde MahaNakhon van OMA, waardoor deze vakantie direct als architectonisch verantwoord kan worden bestempeld!

De volgende dag nogmaals het vliegtuig in, ditmaal naar Mandalay, Myanmar. Op het vliegveld eerst 300.000 kyat in briefjes van 5000 uit een atm getrokken; ziet er best indrukwekkend uit! Ondanks dat het mobiele telefoonverkeer hier schrikbarend slecht schijnt te zijn, is de wifi zo mogelijk nóg slechter, dus toch maar een simkaart aangeschaft. De aardige verkoopster gaf me er een t-shirt bij. Ik heb nog gevraagd of ie wel zou passen, maar tenzij een navelshirt mij goed zal staan, vrees ik dat ze toch niet gelijk had!

Met nog vier anderen een busje gescoord de stad in. Aangezien we nog geen hostel hadden gingen we mee met twee Nederlandse dames die een redelijk goedkope hadden. Daar voor de deur stond een behoorlijk aardige taxichauffeur die ons naar Mandalay Hill bracht; tempel op een heuvel vanwaar we konden genieten van de zonsondergang. De beste man rekende een schappelijk bedrag om ons ook de volgende dag rond te rijden.

We hebben een klooster bezocht waar we konden zien hoe het met de almsround werkt; eigenlijk ongeveer hetzelfde als wat ze in Luang Prabang doen, maar dan speciaal voor de toeristen! Er woont daar namelijk een monnikje of 1000, en alleen een klein deel paradeert voor de toeristen. Ze gaan ook niet bij locals langs, maar krijgen alles bij het klooster. Desondanks mooi om te zien!
Er zijn hier relatief veel nonnen, en ook die gaan op almsround. De in roze geklede dames met ook kaal koppie lopen langs de huizen. In andere landen krijgen ze kant en klaar voedsel wat ze direct daarna opeten. Maar hier halen ze onder andere nog te koken rijst op! Zelfs geld is iets wat ze krijgen! In het klooster kan er later dan lekker gekokkereld worden.

Aan het einde van de dag gingen we voor de zonsondergang naar de welbekende U-Bein Bridge. Ondanks dat het vooruitzicht voor de komende twee weken voornamelijk zo’n 30 graden met een beetje bewolking is, was er die dag aardig wat bewolking. Die wolken waren helaas een voorbode voor regen. Denk je in het droge seizoen te gaan... Regen betekent wat lezen, tv kijken, enz.

Vrijdag zou het volgens de weersverwachting weer nattig worden. In een laf tempo gingen we aan het ontbijt, maar toen kwam voorzichtig de zon tevoorschijn! Wij op een fiets naar het Paleis: size matters! Om het terrein is een muur, daar omheen een gracht, en dat is zo’n drie kilometer lang! Alleen een rondje fietsen is dus al 12 km. De Japanners hebben hier een tijdje geleden de hele boel platgegooid. Op zich hebben ze wel wat nieuws er voor in de plaats gezet wat enigszins overeen moet komen met het oorspronkelijke, maar echt onder de indruk was ik niet. Voor het bombarderen hadden ze een gebouw uit elkaar gehaald en wat verderop geplaatst en die staat er nog wel; mooi man! Helemaal van hout, met allemaal tierlantijntjes. Hadden ze dat ook maar met de rest gedaan...
Aangezien het toch ineens mooi weer werd hebben we daarna de fietstocht aanzienlijk ingekort om nogmaals te proberen fatsoenlijke plaatjes te schieten bij de U-Bein Bridge. Twee scooterrijders brachten ons er naar toe, en ditmaal meer geluk! Die ene wolk waar de zon precies achter was toen die onder ging was al veel beter dande vorige keer.

Myanmar was een Britse kolonie, en dus reden ze links. Toen de Engelsen weg waren dachten de locals dat het leuker zou zijn om rechts te rijden. Alle auto’s waren echter met het stuur rechts en aangezien ze niet veel geld hebben rijden er nog veel oude. Nieuwe auto’s zijn vaak goedkope Japanse auto’s, en ook die hebben het stuur rechts. Spannende bedoening dus hiero! Bij de verkeersregels geldt wederom: size matters! Het maakt niet uit of je afslaat of rechtdoor gaat, of het stoplicht op groen of rood staat, als je in een grote vrachtwagen zit dan heb je gewoon altijd voorrang! Gelukkig staan er flinke straffen op het plat rijden van toeristen, dus we kregen heel vaak voorrang! Verder zijn ze in het dagelijks leven ook nog eens heel aardig. Vaak is er een vriendelijke lach, en je krijgt ook best wat aandacht. Er zijn ook niet zo heel erg veel toeristen. Al met al een vrij gemoedelijke bedoening dus!


Vanochtend om 06:00 opgestaan voor de boot, en dan lekker een dagje richting Bagan dobberen. Daarover later meer!

Als de internetverbinding goed genoeg is knal ik er zo ook nog een paar foto's op!