Soppong

Hallo!

Het is weer december; koud en nattig in Nederland, dus hoog tijd om naar warmere oorden te gaan!
Vorig jaar vond ik de Myanmar reis best vermoeiend; steeds vroeg opstaan voor een zonsopkomst bij een tempeltje, voor vervoer dat niet op Christelijke en/of Boeddhistische tijdstippen reed, of omdat het toch redelijk vaak dorms waren waarin ik vanwege mijn jeugdige feestvierende medereizigers niet al te best sliep. Kortom, het plan was om het deze reis wat rustiger aan te doen! Helaas gaven de voorspelling aan dat het zou gaan regenen in het zuiden. Een tropisch eiland is leuk, maar alleen als de zon schijnt. Aangezien ik uiteindelijk toch naar Chiang Mai moet om wederom een poging te wagen tot mediteren, en omdat de zon daar wel vrolijk schijnt, ben ik daar maar meteen naartoe gegaan!

Over het algemeen heb ik niet zo heel erg veel behoefte om met locals te praten; hun Engels is vaak niet goed, en dan zit je elkaar maar een beetje twijfelachtig aan te kijken. Monniken hebben nog wel eens Engelse les, en aangezien er eentje naast me zat in het vliegtuig van Bangkok naar Chiang Mai probeerde ik een praatje te maken. Meneer de monnik kwam niet eens tot yes of no. Kort gesprek was dat! Vervolgens in de taxi naar het centrum nogmaals een poging gewaagd; ‘Do you speak English?’ ‘Just a little!’ Ik babbelde nog wat, maar waarschijnlijk waren dat zijn enige woorden Engels want het bleef vervolgens stil. Jammer!

In Chiang Mai wat gegeten, volgende dag met de minivan door naar Pai. Van de vorige keer kon ik me herinneren dat dat een pittig tochtje was; 762 bochten! Dat waren er veel teveel voor mijn Chinese gezelschap... Er druppelde wat wittige vloeistof op mijn schoenen, hopende dat dat uit het pakje melk kwam die ze aan het nuttigen was. Helaas, dit was de zure variant! Het bleek echter de voorpret te zijn, want een kleine tien minuten later leek het meer projectielbraken; ze blafte het tot op de hoofdsteun van de stoel voor haar! Wat later had een Chinese gozer naast me een wat twijfelachtig kuchje. ‘Hey gast, gaat ie een beetje?’ Vervolgens draait ie zijn gezicht naar me en krijgt flink bolle wangen. ‘Zakje! Ik heb een plastic zakje nodig! NUUUUUUUU!!!!’
Zo, dat was net op tijd zeg. Maar donder wat een passieve gasten zeg. Als je moet kotsen dan probeer je toch in ieder geval een zakje ofzo te vinden. Die eerste zat er echt helemaal onder.

Met een fris zure lucht nog in mijn neus in Pai snel geluncht en een mooie scooter geregeld. De weg richting Soppong is een mooie plak asfalt die vrolijk door het landschap krult. Er zijn alleen wat dorpjes, weinig verkeer, jetsers van haarspeldbochten, en dat allemaal in prachtige natuur. Zo relaxed om daar doorheen te rijden. Aangezien het ook wat hoger ligt in de temperatuur ook heel schappelijk; zo’n 25 graden ofzo? Even dacht ik nog dat de man van de scooterwinkel me genaaid had met een duurdere die iets meer vermogen had. Maar toen kwam ik bij een uitzichtpunt een medescooteraar tegen die zei dat ie soms moeite had om ‘m omhoog te krijgen. Blijkbaar gaat dat wat lastiger als je vriendin achterop zit en ze meekijkt. Die 150cc kwam dus wel goed uit, want er zaten flink steile stukken tussen!

Iets verder dan Soppong ben ik naar Cave Lodge gegaan; John Spies is de eigenaar en een expert op het gebied van grotten. De plek zelf is ook fantastisch; allemaal huisjes vlakbij het water, heerlijk rustig, en er is vanalles in de directe omgeving te doen. Een bezoek aan Tham Nam Hoo stond als eerste op de planning.

We reden eerst dik een half uur, mochten nog ongeveer net zolang door bosrijk gebied naar de grot lopen, en toen door een vrij smal deel naar binnen. Na enkele minuten stonden we al tot de knieën in het water. Verrassend genoeg was het er nog best warm, en het water ook niet al te koud. Vrolijk huppelden we verder, langs oranje gekleurde delen, van die terras achtige stukken met water er in, glinsterende, mooie stalagmieten en tieten. Het grootste deel was niet zo diep water, soms tot aan de nek. De lunch hadden we in de grot; beetje koude rijst, wat groente met saus achtig iets, een eitje en een muffin als toetje. Aangezien het een eenrichtingsgrot was wisten we dat iedere stap die we verder zetten ook weer terug gezet moest worden. Tijd om terug te gaan? Daar dacht de gids anders over! Verderop was nog echt een jetser van een open ruimte, echt niet normaal meer zo groot. Op het einde was bij een aardbeving een rots gevallen, dus verder konden we niet. Op een drafje weer terug! Stroomafwaarts gaat aanzienlijk sneller, maar de vermoeidheid sloeg ook een beetje toe. Donder wat een hoop rotsen onder water zeg! Iedere keer weer je knie tegen zo’n ding. We moesten een keer een redelijk stuk naar beneden, maar met de pijp van mijn zwembroek kwam ik precies over een uitstekend deel uit. En dan is het te laat! Dus klapte voorover het water in, en kwam maar met moeite terug rechtop. Nog even wat reclame voor Adidas; jongens, jullie maken echt fantastische zwembroeken! Dat ik met mijn volle gewicht (ok, dat is nou ook weer niet zóveel) aan één pijp kan blijven hangen, iemand anders er nog aan trekken, en er dan niet eens een klein scheurtje in zit; petje af! Kon ik maar hetzelfde zeggen over mijn lichaam, want mijn rechter kuit heeft inmiddels een aanzienlijk deel van de kleuren van de regenboog gehad!

De volgende dag eerst een rondje gescheurd door de omgeving; mooi hoor! Vergelijkbaar met de route die ik eerder deed, maar dan kleinere wegen, nog steiler, nog krappere bochten en gedeeltelijk een veel slechtere weg. Dat slechte deel was in het begin, dus maakte me wat zorgen of ik wel op tijd terug zou zijn. Gelukkig was het laatste deel weer een bijzonder mooie plak asfalt, dus net op tijd terug om nog even wat fried noodles naar binnen te schuiven, om daarna lekker te gaan kajakken!

Tham Lod (grot) ligt bijzonder dichtbij het guesthouse. Alhoewel een mooie grot niet lelijk is, had ik na de voorgaande dag even genoeg grot gezien! Ben er dus niet met gids in gegaan, maar al kajakkend er doorheen. Hij is wel groot, maar in dit geval bleek dat ‘size matters’ niet altijd opgaat. Het was eigenlijk meer een poepgrot; overal blèrende vleermuizen die de hele boel onderruften. Pittig luchtje! Daarna was er wederom een laf kajak stuk. Het is het droge seizoen, dus het water staat vrij laag / stroom is vrij langzaam. Het stond zelfs zó laag dat ik regelmatig een kontmassage kreeg van de stenen. Wat verderop hadden ze een mooi dammetje gebouwd; ging iets van twee meter naar beneden; leuk joh! Het stukje daarna had wat meer vaart, en toen kwam er een nog hogere dam! De gids sprak niet zoveel Engels, en stuurde maar wat. Het leek mij verstandig om gewoon recht naar beneden te gaan, maar die gast zette dat ding dwars! Een nat pak, ok (die had ik al), maar ik wil wel graag in de kajak blijven zitten! Gelukkig is communicatie alles; in de hoek bleek je vrij subtiel er af te kunnen scheuren. Leuk man, maar volgende keer even zeggen wat je van plan bent aub.

Gisteren lekker op tijd opgestaan om met een truck naar de top van een berg gereden te worden. Zo, mooi man, zo’n zon die opkomt, rood gekleurde wolken, schijnend op de laaghangende mist, met wat dode bomen er bij. Daarna terug gegaan naar het guesthouse, een tevergeefse poging gewaagd om nog wat bij te slapen, om vervolgens met de scooter op een drafje terug te rijden naar Pai; tijd voor wat yoga! Daarover de volgende keer meer.

En met een beetje geduld zijn er zo ook wat foto’s te bewonderen.