Chiang Mai, mediteren & Bangkok

Wat? Is dit niet alleen het eerste, maar ook meteen het laatste reisverslag van deze ‘vakantie’, en dat ook nog eens een dikke maand te laat?!? Tja jongens, het moet niet gekker worden, maar deze vakantie is gewoon korter dan vier weken. Het vaste element van de laatste jaren zit er ook hier weer in; beetje mediteren in wederom hetzelfde klooster. Normaal plakte ik er dan nog de échte vakantie aan vast, maar zoals gezegd duurde ie wat korter, en het mediteren ditmaal iets langer. Goed, gaat ie;

Inmiddels heb ik de 40 aangetikt; officieel ben ik nu een oude lul. De dorm tijd, die ligt inmiddels achter me. Vroegah, toen had ik nog wel eens wilde verhalen dat ik midden in de nacht een afscheidsknuffel kreeg van drie Zweedse dames en een Deen, omdat ik de volgende ochtend zonder ze door zou gaan. Tegenwoordig lig ik saai alleen op bed. Ow ja, wel met een tot olifant opgevouwen handdoek. Maar da’s toch niet helemaal hetzelfde.
En vroegah, toen ik jong was, waren er allemaal wilde tuk tuk verhalen; afgezet worden, omrijden, bij het verkeerde hotel droppen omdat ze daar wel commissie krijgen, enz enz. Maar tegenwoordig niet; gewoon een prepaid taxi die me in één keer naar het juiste hotel rijdt, geen onvoorziene extra kosten, geen spontane plotwendingen; saai hoor!

Voeten, die vinden ze hier vies. Begrijpelijk, want de meeste mensen lopen vrolijk de hele dag op slippers rond. Je mag ze dus bijvoorbeeld niet naar de Buddha wijzen. Maar mevrouw ging wel haar teennagels knippen in de bus? Dat vind ik dan weer vies! Sowieso; die dingen knip je niet iedere dag ofzo, dus dat er niet ergens in de week thuis wat tijd voor vrij te maken was? Toen ze even later een wc rol pakte begon ik me echt zorgen te maken. Als je je teennagels knipt in de bus, dan is blijkbaar alles geoorloofd! Gelukkig (voor mij en de mede busreizigers) was het om het bloed te stelpen van de wond die ze heeft overgehouden aan het knippen van haar teennagels…

Bij het klooster kwam ik meteen Andy tegen; mijn leraar van vorig jaar. Hij is vrolijk blijven hangen, en was dan ook ditmaal mijn leraar (voor het eerste deel). In de basis komt het op hetzelfde neer als voorgaande jaren; dezelfde oefeningen, en dan kijken hoe het nu gaat! Andy is nog steeds nieuwsgierig en wil alles weten; hoe ging het mediteren, nog ergens pijn, waar dacht je zoal aan; werk, huis, relatie?
‘Nah, heb geen relatie, maar moest nog wel even aan een ex denken. Toen ik hier een keer eerder was belde ik direct nadat ik klaar was met determination mijn toenmalige vriendin. Kreeg toen te horen dat haar ex langs was geweest met een goed verhaal, en dat het dus uit was. Dat gesprek vond plaats precies tegenover mijn huidige kamer. Dat bracht wat herinneringen naar boven.’
‘Ok, en heb je haar al wat loving kindness* gestuurd?’
‘Nou ja, ze valt in de categorie ‘all sentient beings’, maar niet specifiek nee.’
‘Het zou goed zijn als je dat wel doet!’
‘Hey bedankt hè?! Zat ik net op te wachten; bewust een beetje pijnlijke herinneringen naar boven halen. Ik zal je nog eens wat vertellen!’

* Loving kindness, een riedeltje dat je aan het einde van de meditatieronde opzegt: May I be happy, be free from suffering, free from enmity, diseases and grief, be free from troubles, difficulties and dangers, and be protected from all misfortune.
May (hier anderen invullen, en eindigen met 'all sentient beings') be happy, enz. enz.


De stelling van vorig jaar dat ik steeds een upgrade qua kamer krijg lijkt wederom te kloppen. Ditmaal een geheel stenen gebouw, eigen (warme) douche, ruime kamer, gezamenlijke keuken er bij, en er is een airco! Jammer alleen dat ze de afstandsbediening er niet bij hadden gegeven… Als het écht warm zou worden, dan zou ik die krijgen. Goed, zo’n ding heeft altijd een basis stand die je ook zonder afstandsbediening aan kan zetten. Op een flink warme dag heb ik ‘m een uurtje of twee voor het slapen gaan even lekker laten blaffen. In theorie had ik natuurlijk de afstandsbediening moeten vragen. Dat was echter weer een stuk lopen, het was al laat, en dus ook echt warm! Maar ja, een definitie voor stelen is ook ‘to take what is not given'. Een monnik heeft eens gezegd; ‘In the end, karma will be the judge.’ Of mijn karma gelinkt is aan een mug, ik weet het niet, maar het lijkt er wel sterk op! Die nacht kwam er namelijk eentje op bezoek, en dat was een pittige tante! Ze kon erg hard vliegen, en was bijzonder goed in verstoppertje spelen. Op een gegeven moment gaf ik op, werd dik een uur later al krabbend wakker, maar toch zat ze nog aan mijn hoofd te zeuren! Blijkbaar was alleen lepeltje lepeltje na de daad niet voldoende, en moest er nog nagezoemd worden. Na een compleet niet mindfulle jacht, vol met opgekropte agressie, heb ik haar uiteindelijk toch weten te vangen! (in een kopje natuurlijk; may all sentient beings be happy...). Alleen was het toen inmiddels tegen 12 uur, en de wekker ging weer om 04:00. Pfffffff! Ik dacht vals te spelen en even lekker uit te slapen, ware het niet dat de bel voor de monniken bij me om de hoek hing. Die laten ze standaard in de snooze functie afgaan; eerst rustig één keer slaan, dan iets vaker en harder, totdat ze echt helemaal los gaan! Niet te missen & te negeren dus.

Er was een jongedame die zo nu en dan ging mediteren met een rok aan. Kan, natuurlijk. Ze kon echter klaarblijkelijk niet zo heel erg lang in één positie blijven zitten, dus toen moest het ene been met een grote zwaai ergens anders naar toe. Beetje zoals die scene uit Basic Instinct. De rondes waren op dat moment 50 minuten; eerst 50 minuten walking meditation, meteen daarna 50 minuten zitten. Hoe ze het timede, ik weet het niet, maar precies in die ene minuut er tussen dat ik ging zitten en nog een enkele blik door de zaal wierp, wisselde ze van positie! In zo’n zaal gaat alles erg langzaam. Mensen zitten stil, of ze zijn langzaam bezig met de walking meditation. Zo’n ommezwaai valt dus best op! En als dat nou één keer gebeurde, dan zou het toeval zijn, maar het bleef natuurlijk niet bij die ene keer. Nou kan ik een mooi beaver shot best waarderen, maar hallo jongedame! Ik moet me meteen daarna nog wel weer kunnen concentreren! Denk een beetje aan je medemens!! Dus dames, mocht je ooit eens naar een meditatie retreat gaan, en je kan niet een uurtje in dezelfde houding blijven zitten, doe dan lekker een broek aan. Tenminste, tenzij je van pottenkijkers houdt. Of van beaver kijkers dus…

Het is het regenseizoen, en dus ook warm. Maar eigenlijk is dat alleen maar beter. In de meditatiehallen hebben ze ongeveer een jaartje geleden airco’s opgehangen. Rond het middaguur gingen die aan, terwijl ze het vorig jaar oktober al weer genoeg vonden afgekoeld, maar ik niet! Ik had het toen zo warm... Het mooie van deze tijd is echter dat het mango en ananas seizoen is begonnen! Een mango koop je voor drie keer niks, en die zijn lekker, zó lekker! Veel beter dan die je in Nederland koopt. Als die klimaatverandering nou een beetje doorzet (waar het inmiddels aardig op begint te lijken), dan kunnen we over een tijdje ook in Nederland mango’s laten groeien? Het is natuurlijk een beetje appels met peren vergelijken, maar ik eet liever een mango dan een appel, of een peer. Dus kom maar op met dat tropische klimaat!

Met walking meditation benoem je de stappen (op dat moment heal up, lifting, moving, putting). Als iets door de zintuigen binnenkort of als je denkt dan stop je, en benoem je dat. Op een gegeven moment was er een jongedame die mij tegemoet kwam, en ook nog eens redelijk dichtbij me liep. Ze had ongeveer eenzelfde ritme (zelfde aantal stappen & snelheid). Je zet altijd minimaal één stap, en als je wat ziet dan stop je, benoemt dat, en je gaat weer door. Maar als er iemand tegenover je staat die dat ook doet, dan doe je dus precies hetzelfde. Je zet beiden die eerste stap, stopt, de volgende stap en je stopt beiden, daarna weer die ene stap, totdat je bijna naast elkaar staat, en dan omdraait. Het werd dus bijna een soort van dans! Maar dan zonder muziek, zonder elkaar aan te kijken of vast te houden, op een bijzonder laf tempo, met altijd een geruime afstand er tussen. Uhm, misschien had je er bij moeten zijn?

Hostels zijn fijn omdat ze over het algemeen niet al te beste slaapkamers hebben. Je wordt dan haast gedwongen om naar de gezamenlijke woonkamer te gaan, daar raak je vervolgens aan de praat met andere reizigers, en dat is dus gezellig, meestal. Maar ja, ik wilde graag een fatsoenlijk hotel. Weinig gezelligheid daar! Dus wat doe je dan? Precies; Tinder! Na eerst een half uur talloze transgenders en golddiggers naar links te hebben geswipet, raakte ik aan de praat met een Marokkaanse / Amsterdamse. Ze had een scooter gehuurd, en het plan was om naar een tempeltje op de berg te gaan. Nou vind ik het op zich fijn om gereden te worden, hoef niet zo nodig achter het stuur. Maar bij een Marokkaanse jongedame (denk graag in vooroordelen, dat maakt het leven overzichtelijk!...) achterop de scooter, in Thailand, da’s toch wel weer een beetje een spannende combinatie! Maar we hebben het heelhuids gered; mooie uitzichten over de stad! Heb ik in ieder geval nog een beetje cultureel gedaan…

Karaoke met een Thaise monnik, wie wil dat nou niet? Nou, ik dus... In Bangkok had ik nog een volle dag. Na eerst voor de uitzichten te zijn gegaan bij de Golden Mountain Temple, snel door naar het Sunthorn Phu Museum. Voor wie de beste man niet kent; hij is de Shakespeare van Thailand. Na een verplichte video kwam de dienstdoende monnik er bij, vertelde nogal veel, en toen moesten we samen met hem wat gaan zingen! Later bleek dat ze een mooie app hebben waarmee ze Sunthorn kunnen projecteren in een foto (met mij dus). Met dit hoogtepunt kwam deze reis tot een einde. Tot de volgende keer maar weer!