Mediteren @ Wat Chom Thong

Vorig jaar was ik veel te vroeg bij het klooster. Dit jaar was het wat strakker gepland, en natuurlijk was ik meteen een half uur te laat! Jammer. Gelukkig plannen ze alles hier vrij ruim in, dus het kwam allemaal goed. Vorig jaar had ik een kuti tussen de monniken, dit jaar eentje die op het terrein stond waar voornamelijk westerlingen verblijven. Toen had ik nog een eigen wc en een koude douche. Ditmaal was het gedeeld, maar dan wel een warme douche! Donder jongens, van deze vakantie was dit zelfs de beste die ik heb gehad!! Bij de monniken kreeg ik een normaal, doch enigszins smal bed. Nu moest ik het doen met een matje op de grond. Een gemiddelde tuinstoelkussen is nog dikker, en dat was dus mijn matras. De eerste dag neem je de 8 precepts aan. Eentje er van is dat je niet luxe stoelen en bedden mag gebruiken. Nou, dat lukt zo wel hoor! Dat aannemen van de precepts gebeurt altijd met een monnik, ditmaal zowaar met de abbot Ajahn Tong Sirimangalo. Het aannemen van de precepts gaat in het Pali met Engelse vertaling er bij. De rest van de twee uur weet ik niet hoe goed het verhaal was; alles in het Thai!

De eerste dag begon wat lafjes met sessies van 15 minuten (eerst mindful prostration, 15 minuten lopend, daarna 15 minuten zittend mediteren), en dat ging best lekker. Goed, één zwaluw maakt nog geen zomer / één goede meditatie dag maakt me nog geen boeddha, en dat bleek op dag twee toen ze de verdubbelaar in hadden gezet; sessies van 30 minuten. En dat ging niet zo lekker. De truc zat ‘m er in om niet om te donderen als ik weer eens in slaap viel! Ik moet zeggen, al zittend & slapend te mediteren ben ik er wel op vooruit gegaan. Ben geen één keer écht omgevallen! Vorig jaar eindigde ik nog wel eens compleet achteroverleunend met de benen naar voren gestrekt al snurkend tegen de muur…
Nieuwe dag, nieuwe tijd (35 minuten, iedere dag 5 minuten er bij totdat het een uur was), nieuwe kansen. En dat ging weer lekker! Fascinerend zoals het leven gaat… Sowieso was het advies dat als ik er niet vrolijk van word omdat het slecht gaat (bijv steeds in slaap val), om dat alleen op te merken. Je moet het vooral niet proberen te veranderen (door extra te slapen, Red Bull te drinken, enz.). Het leven is soms gewoon kut en het is goed als je dat kan accepteren. Het is belangrijk daar geen aversie tegen te krijgen. Net zo goed als dat je niet teveel moet hechten aan de mooie momenten… Leuk uitgangspunt, maar in de praktijk werkt het zo nog niet in mijn koppie!

Het eten; de eerste dag begon met fried rice als ontbijt. Hmmmmmm, lekker man. Beetje ketjap er bij & gj is blij! Ja ik weet het, moet me er niet aan hechten. De lunch zal dan wel weer minder zijn? Donder, rode curry! Toen begon ik er toch lichtjes in te geloven; hebben ze de chefkok dan tóch op kookcursus gestuurd? Vorig jaar werd ik er namelijk niet echt enthousiast van. En in Thailand zou je toch op zich goed moeten kunnen eten? De volgende dag was er weer een een of andere rijstsoep als ontbijt en een taaie groente met een laf sausje als lunch. Het feestje was weer voorbij… Later nog wel twee écht lekkere maaltijden gekregen! Er ligt overigens ook een soort van gebed in de kantine. Het eten dient alleen om te voeden, niet om naar te verlangen en om er teveel van te eten. Als je niet echt lekker eten maakt dan komt dat helemaal goed hoor!

Mijn leraar zag waarschijnlijk ook al dat het een kansloze zaak was met al dat slapend ‘mediteren’ van mij, dus hij was ‘ineens’ druk, en toen kreeg ik een nieuwe / redelijk jonge leraar. Die nieuwe had echter nog best wel wat interessants te melden! Eigenlijk heb ik zittend mediteren altijd belangrijker gevonden. De vorige keer opende het lopend mediteren me al een beetje de ogen. En dat bedoel ik niet alleen letterlijk, want anders loop je tegen de muur aan. Ditmaal kwam daar nog wat extra bij. Net de nadruk ergens een tikkie anders op leggen, en het veranderde ineens wezenlijk. Misschien zo thuis wat eerder opstaan en braaf voor het zitten ook lopend mediteren?
We hadden het een keer over de bewegingen van de walking meditation (klinkt toch beter dan loopmeditatie?). Zegt ie: ‘Maak je daar maar niet druk over, dat is meer om je bezig te houden. Het gaat om de mindfulness.’. ‘Sorry?!?’
Ik heb nog geprobeerd het principe van ‘to stay busy therapy’ (bezigheidstherapie) uit te leggen, maar dat kwam niet helemaal over. Goed, het gaat er dus om dat je dingen waarneemt (horen, zien, ruiken, voelen, proeven, emoties en denken). De stappen die je in kleine stukjes opdeelt is dus puur vulling van de tijd tussen de dingen die je waarneemt (en een beetje concentratie oefening natuurlijk).

Er was op een gegeven moment een nieuw mediteermevrouwtje. Nieuwelingen zijn makkelijk te herkennen aan de snelheid waarmee ze de meditatiehal doorscheuren, de korte periode dat ze dat doen, en meestal staan ze nog wat wankel. Je staat namelijk voornamelijk op één been. We zijn daar allemaal een keer begonnen, niets mis mee. Maar als je dan nieuw bent, kijk even om je heen naar wat de rest doet. Misschien dat de jongedame had gezopen, of gewoon heel eigenwijs was, want ze ging schuin de zaal door. De man naast me was vermoedelijk een wiskundige, want hij had de behoefte om haaks op haar pad te gaan lopen. En toen was de verwarring compleet! Even twijfelde ik nog of ik een poging moest wagen om van onze looppaden een gelijkbenige driehoek te maken, maar dat werd me toch iets te gecompliceerd. Ben gewoon recht door de ruimte gaan lopen. De haakse man bleek een meeloper, want die ging parallel aan mij lopen, en de nieuwe was daarna vrij snel uitgelopen. Eind goed al goed. Niet mogen praten is soms toch wel lastig!

De dagen erna was ze echter nog steeds wat recalcitrant; terwijl iedereen over de korte zijde van de zaal liep, ging zij over de lange kant. Dat verkortte mijn route, en er hingen zo nu en dan ineens een paar borsten in mijn blikveld op bijzonder korte afstand. Je staart namelijk continu recht voor je uit, wat schuin naar beneden. Dus niet naar links, rechts of boven, kijkt niet op of om, wat er ook gebeurt. Bij het lopend mediteren stop je altijd als er iets je zintuigen prikkelt of als je denkt of een bepaalde emotie hebt. Meestal is dat een vogeltje dat voorbij vliegt, dan zeg je drie keer tegen jezelf: ‘seeing’, en je gaat weer door. Of als er een hek piepend open gaat, dan wordt het ‘hearing’. De emotie is meestal iets van: ‘onrustig’ (Tering, zijn die 45 minuten nog steeds niet voorbij?!?), of ‘Pijn’ (Wat een vervelende zeurende pijn in die rug van me!), enz enz. Tja, hoe benoem je dan de emotie als er borsten in je blikveld hangen? Gelukkig is er nog een algemene voor als er meerdere indrukken tegelijk zijn; ‘knowing’.

Dag zes: ‘Zeg GJ, vanaf nu wordt het 50 minuten per sessie. Uiteindelijk wordt het maximaal een uur, en dat mag je ook nu al doen.’
‘Gast, wat denk je zelf….’
Kijk, een uurtje is natuurlijk best vol te houden, als je het maar één keer op de dag doet. Maar als je het de hele dag doet, dan gaat er vanalles zeuren. Bij het zitten voornamelijk de knieën, bij het lopen de schouders en de rug, en dat wordt op een gegeven moment dus écht vervelend. De behoefte aan langere pauzes wordt dan ook aanzienlijk groter. Op dag zeven vertelde ik met lichte trots dat ik de dag ervoor voor mijn doen een lekker ritme had; mindful prostration, 50 minuten lopen, 10 minuten pauze, 50 minuten zitten, 10 minuten pauze enz. Hij enigszins verbaasd; ‘Je houdt een pauze tussen het lopen en zitten? Das niet de bedoeling!’. ‘Met maar twee maaltijden compenseer je dat door meer te drinken. Voor de zekerheid ga ik liever even tussendoor naar de wc.’ ‘Maar GJ, dat is niet de bedoeling. Als je moet dan moet je, maar liever niet. Je mag wel tussendoor langere pauzes houden, van 20 minuten ofzo.’.
Aaaaaaaahhhhhhhh, zo schattig! Hij dacht dat ik standaard maar tien minuten pauze hou! Jongens, mijn benen en rug hebben toch echt meer nodig dan dat. Ik heb hem maar niet verteld dat die 20 minuten al mijn standaard pauzes zijn, als ze niet al langer zijn. Dat had ie best kunnen opmaken uit wat ik eerder zei. Slapende honden / meditatie leraren moet je niet wakker maken!

Het was de avond van dag zeven. De voorgaande twee dagen waren wat regenachtig geweest, maar eindelijk was die dag daar weer de zon in haar volle glorie. De voorgaande meditatie dagen voelden ook wat regenachtig; wat onrustig, niet om vrolijk over naar huis te typen. Zo ongeveer alle vijf hindrances (hoe vertaal je dat ook alweer?) kwamen tot volle glorie tijdens het mediteren. Craving senses: de lunch was niet al te best en de groente en sojasaus waren op. Een niet vullende niet goed smakende en weinig voedzame maaltijd met als gevolg een bezoekje aan de 7-eleven. Net voor 12:00 heb ik er nog een broodje met ananas als vulling ingegooid, aardbei yoghurt voor wat verdwaalde eiwitten / vitamine b12, en gewoon omdat ik er ontzettend zin in had; een snicker. Anger; allemaal gasten die de meditatiehal grotendeels hadden geclaimd, dus onverrichter zaken weer terug naar mijn kuti om daar verder te gaan. Sloth terror; check. Bij bijna iedere zittende sessie lekker zitten pitten. Worry / restless; tja, gaat dit wel goed zo? En komt er weer zo’n determination periode aan? Doubt; werkt dit wel voor mij? Misschien kan ik beter thuis gewoon iedere ochtend even mediteren en niet meer twee weken vakantie opofferen.
En daar zat ik dan; lopend mediteren ging nog best aardig, zittend de eerste 40 minuten ofzo grotendeels slapend tot half slapend doorgebracht. Het voelde alsof het enige doel was te bewijzen dat ik die 55 minuten vol kon maken. De pijn in de knieën werd weer lekker heftig, die halverwege de rug als gewoon relatief oncomfortabel. En toen opeens in de laatste minuten; het leek alsof de pijn weg vloeide uit mijn benen! Ik had al eerder gehoord over iets wat ik altijd beschouwde als een fabeltje; pijn die je weg kan denken, of die vanzelf oplost. Zowaar, ik vond het jammer dat het alarm ging.

Op een gegeven moment werd me verteld dat ik na die ochtend niet meer richting de markt & 7-eleven mocht. Dat betekent dus dat de determination periode er aan komt. Het leek me wat vroeg, dus ik vroeg wanneer zij dachten dat ik weg zou gaan. Bleek een dagje eerder te zijn dan wat was afgesproken! ‘Je mag ook nog een dag deze zelfde opdracht doen hoor, dan blijf je een dag langer.’ Uhm, dus ik moet kiezen tussen een dag extra kort slapen (was inmiddels gereduceerd tot vier uur), twee laffe maaltijden per dag, of naar een relaxed hotel, lekkere rode curry eten, wat genieten van de zon enz.? Daar hoefde ik niet lang over na te denken! Als je de basis cursus hebt gedaan dan is het vervolg tien dagen. Eigenlijk zijn het tien opdrachten, waarvan de eerste begint op dag twee en eindigt op dag drie. Je vertrekt een dag na de laatste opdracht, dus dat wordt dan dag 13.

Die extra dag in Chiang Mai afgesproken met twee dames van de yoga in Pai, nog een beetje rondgelopen over de Sunday market, en toen was het weer tijd om naar Bangkok te gaan. Het feestje is weer bijna voorbij; woensdag ben ik weer thuis!



@ oom Cor: jazeker, ze hebben de gerechten voor me geprint: spring rolls, tom kha, sweet and sour, red curry en Indian curry. Ik moet alleen nog kijken of ik alle ingrediënten kan vinden.