Mediteren @ Wat Chomtong

Aangezien ik weer alleen was dacht ik gezelschap te vinden in een hostel achtig iets. Er was er eentje met mooie reviews, had een tweepersoons bed en eigen wc en douche, zou er gezellig zijn; klonk goed! Maarrrrrrr, de mensen die de reviews hebben geschreven hebben zeker niet in mijn kamer geslapen! Er zat letterlijk een gat in de houten vloer die afgeplakt was met ‘fragile’ tape, de wandcontactdoos zag er uiterst twijfelachtig uit (nóg meer dan normaal bedoel ik), de douche was ook niet om over naar huis te schrijven, en er bleek nagenoeg niemand in het hostel te zijn. Het was er echt ontzettend warm, en alleen een ventilator die heel veel kabaal maakte. De laatste keer dat ik in Chiang Mai was, was het er niet heel erg warm, dus airco leek me niet nodig. Dat heb ik dus fout ingeschat. Ben meteen op zoek gegaan naar een ander hotel voor de dagen na het klooster. Heb er eentje gevonden met airco, een prachtig bed, mooie locatie, en mooie badkamer!

Het is inmiddels mijn derde derde jaar bij Wat Chomtong. De eerste keer had ik een kuti tussen de monniken, en sindsdien voelt het alsof ik steeds een upgrade krijg! Vorig jaar was het een klein hutje, maar wel met een mooie warme douche. Nu had ik een vrij grote kamer, met wastafel! Ok, de warme douche was meer een lauwe. Het apparaat maakte geluid als ie aan stond, en de temperatuur ging lichtjes omhoog. De vorige keer had ik een soort van tuinstoel matje als matras, ditmaal een échte matras! Die bleek echter net zo hard te zijn als dat hele dunne dingetje, maar het zag er in ieder geval beter uit. Het oog wil ook wat…

Honden, ik ben er geen fan van! En honden, die hebben ze hier, en veel, en loslopend. Vorig jaar liep ik in het donker door een redelijk onbebouwd stukje naar de kantine, toen er ineens een kudde grommende honden op me af kwam! Sindsdien nam ik dus een andere route. Het leek me goed om me in te lezen hoe je nou met die loslopende knuffelbeesten omgaat. Blijkbaar helpt het bij loslopende in een groep niet om te proberen de dominante baas te zijn. Wel allemaal tips over kalmerende signalen die blijkbaar door honden zowel in Japan, alsook in Nederland, en zowaar dus ook in Thailand worden begrepen! Das handig. Maar wat blijkt? Ze vonden het hier zelf ook wat te gortig worden, zeker nadat een mediteerder is gebeten, en dus hebben ze ze een stuk verderop gescheiden in een kennel gezet. Die beesten waren natuurlijk ook lekker aan het voortplanten, werden gevoed met de etensresten van de kantine van het klooster, dus dan wil het wel met de populatie! Er loopt nog een enkele verdwaalde rond, maar die schijnt erg lief te zijn!

Mijn leraar is Andy, een Engelsman die vorig jaar het hutje naast me had. Hij is hier al die tijd gebleven en inmiddels dus leraar geworden. Destijds vanzelfsprekend geen woord gewisseld, en nu konden we het inhalen. Andy is een relaxte gast; iedere dag zegt ie weer: ‘take it easy, we're not trying to change things, just observe.’. Iedere dag wordt het meditatie rondje vijf minuten langer, en dat vraagt ie ongeveer zo; ‘Hey Gerrit (Ze vinden het lastig hier dat je een dubbele voornaam kan hebben…), how about another five minutes extra?’. Iedere keer stemde ik braaf in, maar op een gegeven moment had ik het wel een beetje gehad, dus ik vroeg: ‘Ben je gewoon beleefd of kunnen we handjeklap doen over die tijd?’. En toen was Andy ineens minder relaxed! Pffffff, jammer hoor. Je mediteert toch wel ongeveer een uurtje of tien op een dag. Of een rondje nou een kwartier of een uur duurt zit ‘m dan alleen in het aantal rondes dat je doet. Een uur t.o.v. drie kwartier is m.i. het laatste kwartiertje dat je wat verveeld raakt en een wat oncomfortabeler gevoel krijgt in de ledematen. Maar goed, geen discussie mogelijk; ik braaf iedere dag weer vijf minuten langer…


Hoe de verdeling precies wordt gemaakt, ik weet het niet, maar de grote lijn is dat de Thaise mensen een Thaise monnik hebben als leraar, en ook hun eigen ruimtes hebben om te mediteren. De rest heeft een Engels sprekende, over het algemeen westerse leraar (lay person, geen monnik). Maar andersom komt het ook sporadisch voor. Voor de niet Thaise mediteerders zijn er behalve je kamer twee meditatie ruimtes. De tijd staat ook hier niet stil, dus die hebben dit jaar airco gekregen! Alleen vonden ze het niet warm genoeg om ‘m aan te zetten… En het was warm, zo warm! Ze willen dat je niet maar in één bepaalde ruimte mediteert, omdat je dan attachment (hoe vertaal je dat? Verlangen, aanhankelijk?) krijgt voor die specifieke ruimte. Maar ik zweette me in die gezamenlijke echt helemaal te pleuris! Ben lekker gaan mediteren op mijn eigen kamer. Daar kan tenminste mijn witte pakje uit, om in alleen mijn tijgerstring met de ventilator op standje maximaal rond te huppelen / te mediteren! Lekker hoor. Later nog heel veel regen gehad; dat koelde het tenminste een beetje af!

‘Zeg GJ, dat mediteren van je in een Thais klooster, is dat niet een beetje zweverig?’, krijg ik wel eens te horen. Dan denk ik; je bent nu aan het speculeren over een plek waar je nog nooit bent geweest, over een meditatie methode waarvan je de principes niet kent, en op basis van jouw hersenspinsels vorm je een mening? Dat vind ik dan weer zweverig! Gewoon harde feiten hebben we het hier over. Geen derde oog, geen geesten, gedachten lezen, of wat dan ook. Puur een combinatie van concentreren (bij lopend op de stappen die je zet, bij het zitten op de ademhaling en de touching points), in combinatie met de mindfulness (of je wat hoort, voelt, ziet (nee, niet de geest van je overleden oma, maar bijvoorbeeld een ronddartelend vlindertje), proeft, ruikt, denkt).
Goed, het was dag vijf, was vrolijk mijn drie kwartier op en neer de kamer door aan het mediteren, toen ik ineens dacht; ‘Ahoh, misschien zometeen nog maar eens naar de wc, eerst even dit rondje afmaken.’. Dat werd dus niet het rondje afmaken maar compleet mindful een sprintje naar de wc trekken! Later sprak ik de leraar, en die wil altijd tot in detail weten hoe het gaat. Dus ik uitgelegd dat mijn spijsvertering aanzienlijk korter over een maaltijd had gedaan dan dat ik gewend ben. Zegt ie: ‘Als je in je hoofd meer mindful wordt, dan uit zich dat lichamelijk ook doordat het zich ontdoet van afvalstoffen. Dat kan door voedsel dat zich te snel op wat voor manier dan ook het lichaam verlaat, of door lucht uit de diverse lichaamsopeningen.’. Zo jongens, dat was het startschot voor een waar toeterconcert! Ik zal ze hier eens even laten weten hoe mindful mijn lichaam aan het worden is!! Dus mocht iemand eens een windje of boertje laten; informeer gerust naar zijn of haar mindfulness cursus, waarschijnlijk gaat het er goed mee! Toen ik die theorie hoorde krabde ik me wel even achter mijn derde oog met mijn wichelroede / vond het een tikkie zweverig klinken. Maar aan de andere kant; als je dikke stress hebt, dan kan zich dat ook lichamelijk uiten. Dus waarom andersom niet?

Volle maan betekent dat het Buddha dag is. De monniken gaan dan chanten, en de mediteerders kunnen ook meedoen. De monnik die chef chanten is pakt de microfoon, en dat ding staat best hard! Het is over het algemeen redelijk monotoon gezang in Pali. Aangezien Pali niet mijn sterkste kant is, er geen tijd was om de Engelse vertaling ook te lezen, begreep ik er dus niets van. Maar er zijn zangers in mijn favoriete muziekgenre waar ik ook helemaal niets van versta. Dat voelde dus best vertrouwd! Omdat er nagenoeg geen toonhoogteverschil is, een monnik hard door de microfoon brult, is het voor de leek vrij makkelijk om mee te doen. Gewoon alles op dezelfde hoogte en als je een fout maakt dan hoort toch niemand het. Omdat je het niet kent moet je goed opletten, en is het dus ook een vorm van meditatie.

Ik had het chanten bij Wat Doi Suthep in gedachten; ergens tussen een half uur en een uur wat chanten en terug om te mediteren. Blijkbaar heb ik nog niet zoveel geleerd, want je moet dus geen verwachtingen hebben. Dat feestje duurde alles bij elkaar bijna vijf uur. Ja je leest het goed; VIJF uur!!! Dan denk je; zeg GJ, wat zit je nou te zeuren? Anders was je op je kamer een beetje heen en weer aan het lopen, mindful te zijn over o.a. de vele brulkikkers in de achtertuin en de muggenbulten op je lijf, om vervolgens een uurtje op een kussen te zitten. Maar dat is ‘m nou net; had ik maar een kussen! Kon ik maar staan! We moesten gewoon op de grond zitten, plastic stoelen waren er alleen voor de oudjes en/of kreupele mensen, en pas op dat je voeten niet richting de Buddha wijzen! Na een uurtje ofzo chanten kwamen er een hoop toespraken van monniken. Er hingen wel veel tv schermen waarop alles live werd uitgezonden, maar helaas was er geen ondertiteling bij. Sommige locals vonden dat ook niet al te interessant en vermaakten zich op andere manieren. Fascinerend dat je tijdens een toespraak van een monnik wel met je familie mag bijkletsen, je rug naar de monnik keert, gaat zitten whatsappen, je Facebook bijwerkt, selfies maakt. Maar als je als niet lenige knakker je voeten uit pure wanhoop ook maar een beetje richting de buddha richt, dan ben je ineens onrespectvol bezig? Jongens, er ging een wereld voor me dicht.
Het laatste half uurtje werd besteed aan drie rondjes om een beeld heen waar we kaarsjes en wierrook aan konden steken. Mooi man.

In Chiang Mai had ik nog een volle dag, en eigenlijk niet zoveel meer te doen. Ben een beetje wezen shoppen, heb wat rondgehuppeld, genoten van het lekkere eten, en heb voor het eerst een Thaise massage genomen. Tot nu toe was dat er nog niet van gekomen. Je wordt continu nageroepen; ‘You want massaaaaaaaaaage?’. Dan heb ik er eigenlijk al geen zin meer in! En nee stelletje viespeuken, niet zo’n massage! Was wel goed om alles weer een beetje los te hebben na al dat zitten.

Zo vliegen op Bangkok, zondag weer thuis!