India: Bodhgaya

Ikke ikke IKKEEEEEEEEEEEEE!
Daar draait het om bij mediteren. En aangezien ik een bijzonder toffe gozer ben, was het best leuk om me tien dagen op mezelf te concentreren. Dat maakt het daarna ook wat makkelijker om aan anderen uit te leggen waarom ik nou zo'n toffe gozer ben...

Toen ik deze reis plande, wilde ik een cursus doen met als doel om uiteindelijk te kunnen mediteren. Bodhgaya lag ongeveer op de route van Nepal naar Calcutta, en als plaats waar Buddha verlichting bereikte, leek me dat een fantastische plek om ook enigszins een poging daartoe te wagen!

Er zijn hier verschillende centra, ook eentje waarbij je theekransjes houdt en praat over gekke dingen zoals gevoelens enzo, 's middags nog wat yoga; leek me niets! Maar, er is ook een hardcore-variant; de bel gaat om 04:00 (neen, dat is geen type-fout!), vervolgens wordt er 10,5 uur (ook dit klopt) per dag gemediteerd (in ieder geval geprobeerd; het duurde tot dag zes voordat ik wakker bleef in de vroegste meditatie-uren...) en met een informatieve video van 1,5 uur, hou je nog net genoeg tijd over om te eten, te douchen (soort van; je kon een emmer warm water pakken), wat rond te lopen enz. Uiteindelijk bleek dit Vipassana meditatie te zijn; DE meditatie-vorm die Buddha toepaste om verlichting te bereiken. Pittige shit!!!

Voor de concentratie was het niet toegestaan om met anderen te praten, internet was er niet, mobiel moest ingeleverd worden, ook alle boeken, pennen, camera enz. We mochten zelfs niet gebaren naar anderen! Verder natuurlijk geen vlees, alcohol, nicotine, en er mochten geen sexuele handelingen verricht worden (nee Bill, ook niet met een sigaar). De mannen werden van de vrouwen gescheiden, alleen bij het mediteren zaten we in dezelfde ruimte, maar dan zit je met je ogen dicht... En we mochten geen insecten doden! Er zijn hier echter waanzinnig veel muggen; bij het betreden van mijn kamer bleken er een stuk of 20 welwillende vrouwtjesmuggen in mijn bed mij op te wachten! Na een aantal dagen merkte ik dat er dode muggen in mijn kamer lagen; overdag slapen ze, en 's nachts zitten ze op het muggennet te wachten, dus weinig eten voor ze! Is het dan niet humaner om ze in één klap uit hun lijden te halen, in plaats van dat ze een hongerdood sterven?

De eerste drie dagen werden besteed aan de techniek van mediteren op zich. En daarna kwam het hoor; Vipassana. Denk niet dat ik het beter kan vertellen dan zoals het op hun website (ook in het Nederlands!) staat: http://www.dutch.dhamma.org/kunst.htm 
Ook interessant is dat ze bestaan op basis van donatie. Je hoeft er dus helemaal niets voor te betalen! Uiteraard hopen ze wel op een mooie donatie... Ze hebben veel centra, zelfs eentje in Nederland! Het bestaat ook al enige decennia, breiden nog steeds uit, dus het lijkt er op dat ze wat goed doen. 

Het doel is zeker niet om mensen tot het Buddhisme te bekeren, bijna integendeel zelfs. Toen Buddha 35 was bereikte hij verlichting, en had tot zijn dood (op 80-jarige leeftijd) als enige doel om mensen dezelfde meditatietechniek bij te brengen. Hij wilde niet als god beschouwd worden. Desondanks aanbidden Buddhisten hem. Eigenlijk luister ik beter naar Buddha dan de gemiddelde Buddhist! 

De Indiase mede-mediteerders waren redelijk luidruchtig; een mevrouw met heel veel mooie armbanden die bij iedere beweging vrolijk rinkelden, en dat zo'n klein vrouwtje zo'n volume kan produceren bij het schrapen van haar keel vind ik nog steeds wonderbaarlijk! Verder waren het voornamelijk de mannen die andere 'lichaamsgeluiden' produceerden. Nou weet ik dat het hier normaal is om te boeren en ruften, dus ik doe normaal gesproken graag mee met de plaatselijke gebruiken. Tijdens het mediteren leek het mij echter wat minder gepast... Stel je eens voor; het was dag negen, je zit met ca. 70 man te mediteren, een doodse stilte, en dan ineens: pffrrrrt pfrrrrrrt (als intro) PFFFFFFRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRT!!!! Niet normaal meer zo hard! En het klonk alsof er een theelepeltje vocht bij zat... Eerst wat gegniffel, en toen één gast hard moest lachen, deed iedereen vrolijk mee. Tot dan toe hadden ze zich beperkt tot een bescheiden 'phèèèp', maar dit maakte veel indruk!

Om nu te vertellen hoe het tijdens het mediteren met mij ging is niet zo nuttig. Het was een beginnerscursus met als doel de principes bij te brengen, niet meteen schokkende resultaten. Mocht ik er serieus wat mee willen, dan moet ik eerst maar een half jaartje stug twee uur per dag mediteren. Dus misschien later hierover meer! Wat je er mee kan bereiken klinkt in ieder geval erg veelbelovend!

Ondanks dat het een tien-daagse cursus was begonnen we op het einde van dag nul (?!?), en gingen op dag elf weer weg. Daarna nog even snel Bodhgaya aangedaan; onder een nakomeling van de oorspronkelijke bodhi-tree waaronder Buddha verlichting bereikte een meditatie-vluggertje gedaan. Verder zijn redelijk dichtbij de Dungeshwari cave temples waar hij zes jaar achter elkaar mediteerde. En ik maar denken dat tien dagen lang is... We waren een tikkie laat; het was al gesloten! Maar toen we tegen de dienstdoende (van origine Tibetaanse) Buddhistische monnik zeiden dat we net uit die cursus kwamen, ging de poort open! Toffe gast was dat trouwens. Later nog een tijd mee gekletst.

Een dag later stonden we (Ahad en ik) om 03:30 op voor de trein van 05:00 vanuit Gaya. Er was echter een kleine vertraging; om 10:30 reden we eindelijk weg! En de oorspronkelijke reistijd van 3-4 uur was niet meer haalbaar; om 16:00 kwamen we aan in Varanasi!

De reis van Kathmandu naar Bodhgaya was ook al niet om over naar huis te schrijven / typen; de eigenaar van het hotel / reisbureau had mijn buskaartjes geregeld, en zou me naar de bus brengen. Maar dat duurde lang! Uiteindelijk een half uur te laat, maar was desondanks wel de eerste?!? Daar Ahad ontmoet; een in Iran geboren Canadees, maar momenteel in Amerika woont. Het toeval wil dat hij naar dezelfde cursus ging! 

Goed, met nachtbus, paard en wagen, ander paard en wagen (omdat die eerste gast echt compleet niet spoorde) naar Raxaul (India) waar we op een andere bus stapten. Die gasten wilden Rs50,- omdat de tassen op het dak gingen! Kreeg ie naturlijk niet, en zakte toen in prijs. Heb hem een handvol (soort van kleine stukjes) chips aangeboden. Hoefde ie niet! Ahad keek me vertwijfeld aan (is zijn eerste keer in India). Even later kwam iemand van de busmaatschappij naar ons toe dat ie Rs20,- wilde. Ook dat feestje ging niet door! Ahad keek me wederom vertwijfeld aan; 'Maar, die is toch van de busmaatschappij?'. Dat zegt echter helemaal niets! 
'!ncreadible !ndia' (reclameslogan van India om toeristen te trekken)
Uiteindelijk met de autorickshaw naar de volgende bus gegaan, daarna nog een keer overgestapt, om met een autorickshaw het laatste stuk te doen. Dat duurde totaal 28 uur!!! Pffffff

Inmiddels mogen jullie een extra één bij de titel van deze website denken; GJinIndiaIII. 
Later meer over Varanasi, Sarnath en Calcutta!