Luang Prabang, boottocht & Chiang Rai

Donder jongens, het is druk in Luang Prabang! Blijkbaar dachten meer mensen dat het leuk was om hier oud & nieuw te vieren. We hadden een relatief dure kamer, hebben nog een poging gewaagd om wat goedkopers te vinden, maar als je alleen kamers vindt waar een gebruikte condoom onder het bed ligt en in een andere een dode kakkerlak, dan toch maar een iets duurdere!

Aangezien we (Janic, Carla, Ye & ik) wat moe waren gingen we in bijzonder laf tempo de wandeltocht door de stad maken. Best mooi hier; hoop tempels, leuke straatjes, goede restaurants, een flinke night market, en een paleis! Ik was even vergeten dat je 'gepast' gekleed naar binnen moet. Dat betekent meestal dat de vrouw alles (t/m de knieën of tot de enkels en minstens de schouders) moet bedekken, maar de man mag meestal wel in korte broek, als ie maar tot de knieën komt. Nou, dat kwam ie dus net niet! Uit voorzorg had ik mijn korte broek al wat naar beneden getrokken, maar bij de entree stond mevrouw er op dat ie nóg verder omlaag ging. Nou, voelde me net zo'n quasi hippe gast waarbij meer boxershort zichtbaar is dan verborgen. Gelukkig kwam mijn t-shirt nog nèt tot aan de rand, maar het scheelde niet veel! Dat was dus even niet bukken!

Een dag later gingen we naar de volgende attractie: de watervallen van Tat Kuang Si. Die zijn mooi! Allemaal terrassen met dus watervallen, tussendoor allemaal helder blauwe poelen, met her en der een verdwaalde boom er in. Eigenlijk leek het sprekend op de watervallen in Erawan National Park (Thailand). Alleen hier was het water echt heel erg koud! Met een minuutje of vijf stonden we weer op het droge!

En toen was het feestje voorbij: 's nachts voelde mijn hele lichaam ontzettend warm aan, maar ik rilde van de kou. Ondanks dat ik dus blijkbaar koorts had zweette ik niet? Uiteraard werd het toilet veelvuldig bezocht, iets wat niet aan bleek te vullen met de anderhalve liter water die ik 's nachts had gedronken. Aangezien ik al wel twee hele dagen beter was, en het daarvoor ook al niet goed ging heb ik toch maar even een arts opgezocht.

Het plaatselijke ziekenhuis staat niet al te goed bekend, maar gelukkig was er een arts uit Bangkok. Bloeddruk was te laag, hartslag te hoog, koorts, uitdrogingsverschijnselen, dus meteen maar aan het infuus met antibiotica. De bloedtest moest uitmaken wat ik had, maar dat kost natuurlijk wat. Of ik terplekke even 320.000 kip wil lappen, dan zou ik met een uurtje of twee de uitslag hebben. Zo'n zakje van het infuus doet er ook even over, dus ik heb daar lekker kunnen bijslapen! Gelukkig bleek ik geen tyfus enzo te hebben, maar wel een bacteriële infectie. Waarschijnlijk komt zoiets door geïnfecteerd eten. Met de hygiënische standaarden hier begrijp ik niet hoe dat mogelijk is...

De volgende twee dagen heb ik het rustig aan gedaan, moest terug komen voor antibiotica via het infuus, daarna over op antibiotica pillen. Gelukkig had de dokter nog een hele lading andere pillen en poeders voor me om me bezig te houden!

Van de tweede op de derde dag was oud & nieuw. Naar het feest ben ik pas om 23:00 gegaan, en redelijk op tijd weer terug. De alcoholconsumptie bleef beperkt tot één slok baco, verder braaf aan het water... Helaas geen vuurwerk gezien, oliebollen doen ze ook al niet aan. Das weer eens wat anders!

Overal in Laos gaan de monniken op alm rounds; rond zonsopkomst lopen ze door de straten in de hoop wat eten te krijgen. Aangezien de straten en gebouwen in Luang Prabang aanzienlijk mooier zijn dan veel andere plekken in Laos, en er hier relatief veel kloosters zijn, is het een goede plek om dit gebruik eens beter te bewonderen.
Vol frisse moed stond ik om 05:15 op, Jannic zag het niet zitten en bleef pitten. Daar ging ik dan; overal langs de kant van de weg waren al plekken ingericht om de monniken eten te geven, het zag er echt prachtig uit! Na wat gedrum begon het; in een lange rij kwamen de monniken het klooster uit, gesorteerd op lengte, en daar waren ook meteen de flitsen van de camera's van de toeristen! Fascinerend hoe ze dat doen; gewoon een camera in het gezicht van zo'n monnik duwen, selfies met ze maken, enz enz.

Sowieso is het merendeel van de mensen die ze eten geven toerist. Hele straten waren gereserveerd, en toen ze op hun plek zaten was het lachen, gieren & brullen, niet echt het eerbiedige proces wat het zou moeten zijn. Het doel van de gemiddelde toerist is om een foto te hebben waarop ze eten geven. Helaas betekent het niet dat ze dan kwalitatief voedsel geven. Tussen de toeristen in stonden kids met grote bakken, en zelfs her en der iets wat op een prullenbak leek. De monniken die zojuist junkfood van de toerist had gekregen, gooiden dat luttele meters verderop weer weg. Jammer!

Op 2 januari gingen we (Ye was inmiddels weg, maar twee Schotten ervoor in de plaats) met de slowboat een dagje varen. Vroegah, toen er nog niet zoveel wegen waren, ging veel vervoer met de boot. Aangezien wegen toch iets makkelijker blijken te zijn, zijn inmiddels veel bootroutes komen te vervallen. Omdat de route die wij wilden nemen toch wel erg mooi is, zijn er veel toeristen die die nemen, en dus blijft de boot braaf deze route varen! Zijn die toerisen toch ergens goed voor...

Inderdaad; een mooi stukje varen is dat! Lekker over de Mekong, allemaal groen om je heen, flinke bergen, wat grotten her en der. Het begon wel nogal fris, bewolkt en winderig, maar al snel kwam de zon, dus zo rond het middaguur konden we op het dek wat zonnen! De boot bracht ons naar Pak Beng, alwaar we overnachtten. De volgende ochtend eerst nog wat olifanten gespot aan de overkant van de rivier, en toen wederom een dagje varen naar Houay Xai, de grens met Thailand. We konden nog wel de grens over, maar de bussen naar Chiang Rai waren al vertrokken...

Na al die scooterritten werd het nogmaals tijd voor een laatste rit. Carla reed als eerste weg, aan de rechterkant van de weg, dus ik: 'Links!'.
Carla: 'Huh, watte?'
Ik: 'Links!!!'
Carla: ' Maar we moeten nog niet naar links.'
-inmiddels komt er een flinke auto aangereden, op 'haar' weghelft-
Ik: 'LIIIIIIIIIIIIIIIINKS!!!!!!!!!!'
Carla: 'Ow ja, we moeten hier links rijden...'
Het is al ietsje spannender om hier scooter te rijden, laat staan als je op de verkeerde weghelft rijdt! Gelukkig is het allemaal goed gegaan.

Ze hebben in Chiang Rai de White Temple, en vanzelfsprekend dan ook een Black House! Beiden hebben een redelijk hoog kitsch-gehalte; de witte tempel is wit gestuct met een hele hoop tierlantijntjes en spiegeltjes er in. De zwarte is vaak gewoon zwart geschilderd hout, met een hoop schedels, en op het damestoilet fallus figuren... Verder nog een scooterrit gedaan; o.a. langs een minority village die nog steeds het nieuwe jaar aan het vieren waren! Beetje muziek maken en dansen maar in een leuk pakje. Er werd ons meteen een stoel aangeboden, en even later kwam het eten en drinken! Aardig van ze. Een donatie wilden ze niet, maar we mochten wel meedoen met een soort van lootjes waar spreuken / adviezen op stonden. Iedereen had advies over verkouden zijn; raar.

Van Chiang Rai naar Bangkok is een pittige reis. Vliegen leek mij de juiste manier, maar voor de helft van het geld kan je met de vip slaapbus! Dat leek Carla dan weer leuk. Om een uurtje of elf viel ik in slaap, om vervolgens een uurtje later gewekt te worden; 'We houden hier een stop en dan krijg je een gratis maaltijd!'. Dat was wel het laatste waar ik zin in had; slaapdronken door dat restaurant gelopen, weer de bus in en zowaar vijf uur lang vrij ok geslapen!

Air France vindt het nodig om een uurtje of drie later te vertrekken. Jammer dat de airport shuttle al geboekt is. Ben ik in ieder geval op tijd op het vliegveld! Eens kijken of ik die overstap van anderhalf uur nog ga halen...
Het is weer mooi geweest jongens, zo lekker naar huis toe!