Jullie dachten van mijn af te zijn hè?
Door: GJ
24 Januari 2008 | India, Vāranāsi
Wegens plotseling intredende winterdepressie bij terugkomst in Nederland, en na een dag hard werken steeds weer het nul-punt in mijn aanwezige energiepeil tegen te zijn gekomen, duurde het iets langer om dit verhaal te produceren. Maar hier is ie dan toch eindelijk:
Chandigarh. Le Corbusier heeft zich hier aardig mogen uitleven. Een compleet nieuwe stad en nog wat gebouwtjes mocht ie ontwerpen. Meneer heeft in 1952 een plan neergelegd, de stad in een grid, verdeeld in verschillende sectoren. Met in het noorden de overheidsgebouwen zoals de High Court, Secretariat en Vidhan Sabha (vergaderzaal voor de provincie). Het noorden is dus het populairst om te wonen, in het hart is het shoppen, en de sloppenwijken zijn 'gepland' in het zuiden.
Aangezien het een tuinstad is, zijn er parken in overvloede. Het straatprofiel is zó ongelofelijk breed, dat de straat op zich al één groot park is. Voortuinen doen ze hier ook aan, het is er beduidend minder vies dan de rest van India, bedelaars zijn er amper, heb geen koe gezien, en met al dat groen is het er dus aangenaam fietsen, zeker omdat Le Corbusier er fietspaden heeft aangelegd!!
De te kleine gehuurde fiets bracht ons bij het Secretariat. Aangezien ze vrij bang zijn voor bomaanslagen moesten we een formulier hebben met toestemming om het overheidsgebouw in te mogen. Gelukkig wisten we dit, dachten dat die eerste handtekening voldoende was. Maar zoals zo vaak zou het weer een bijzonder lang verhaal worden! Nou, daar gaan we dan; bij militaire post 1 lieten we het formulier zien. Mochten zo langs de andere drie, maar werden bij de laatste het hoekje om gestuurd waar we weer ons formulier lieten zien, en vervolgens een nieuwe kregen voorzien van handtekening nr.2. Wij terug naar de laatste post, lieten het zien, was ok, maarrrrrrrrrrrrr;
Heb je een camera bij je?
Dah, we gaan kijken bij een gebouw van Le Corbusier!
Maar dan heb je toestemming nodig.
Kijk, formulier! Mét handtekening!!
Hiermee mag je er in, je hebt apart toestemming nodig om foto's te maken.
Zeg flip, heb hier een kopie van dat eerste formulier, staat overduidelijk dat we foto's mogen maken!
Ja, maar je hebt toestemming nodig.
Die hebben we toch? Lees maar, staat HIER.
Er werd moeilijk gedaan. Uiteindelijk ging er een man met grote gun met ons mee naar de controlepost bij de entree van het gebouw. Hier werd ons formulier aandachtig bestudeerd. Kreeg er een stempel op (zijn ze hier gek op! Zelfs op de kassabon bij de supermarkt komt een stempel), handtekening er bij (nr. 3), vervolgens werden we begeleid naar de 2e verdieping. Daar mochten we plaats nemen, werd ons formulier gekopieerd, werd nog een stukje bijgeplaatst, kwam een handtekening nr. 4 op van de dienstdoende ambtenaar, en nr. 5 van de man met de gun. Nou, alles klaar, wij naar het dak. Foto's maken, maar wilde natuurlijk liever binnen rondkijken. Was uitgesloten, werden vrij snel het gebouw uitgeschopt.
De buitenkant is vrij indrukwekkend, is ook een bijzonder groot gebouw, maar had toch érg graag binnen wat rondgelopen. Bij Vidhan Sabha ging het wat makkelijker; daar kwam vrij snel een pipo die ons formulier echt fantastisch vond, gaf ons een verkorte rondleiding. Ware kodak-momenten natuurlijk, maar ook hier; geen camera. In de vergaderzaal, die nog wel de meeste gelijkenis met een gekleurde kernreactor vertoont, werd ons een heel verhaal verteld in slecht engels over welke personen waar zitten. Iets wat wij verre van boeiend vonden, kwamen voor het gebouw! Na het verplichte verhaal mochten we even 'los' rondlopen! Kwam ook een abrupt einde aan, stonden vrij snel weer buiten.
Tussen Vidhan Sabha en de High Court is een immens groot plein. Als je de foto's ziet, dan denk je al; de tering! Dat is groot! Vonden die knakkers daar ook, hebben halverwege een hek geplaatst. Resultaat is dat werkelijk niemand dat plein gebruikt. Jammer. Op naar de High Court! Onderweg kwamen we een belangrijk ogende man tegen, maakte een gezellig babbeltje met ons. Soldaatje vond dat wij onze camera niet mee naar binnen mochten nemen. Kreijne met de andere man mee, ik wachten. Op zich best grappig; er zijn daar letterlijk zandzakken geplaatst, staat een soldaat met wel heel grote gun, de entree is verkleind zodat iedereen door de metaaldetectorpoortjes moet. Dan zijn ze dus bang dat er iets gebeurt. Voor ons, architectuurliefhebbers die een foto van het gebouw willen maken, wordt het wel érg lastig gemaakt, maar intussen loopt Jan en alleman gewoon naar binnen. Poortjes piepten als een gek, maar nee, die toeristen zijn een groter gevaar....? Kregen een krabbel, buiten foto's gemaakt, daar waar we mochten komen wat aandachtiger bestudeerd, en weer weg.
Het is wel interessant om je af te vragen waarom het hier allemaal zo netjes is, weinig bedelaars enz. Het shoppingdeel zou zo in een Nederlandse stad passen. Denk dat het echter gewoon aan de centen ligt. In het noorden van de stad krijg je een flinke knuppel in je nek als je daar met je vriendjes een sloppenwijk wilt beginnen, maar dat betekent nog niet dat het er niet is. Die zijn gewoon in het zuiden, daar waar de belangrijke pipo's niet komen. Gewoon verplaatsen van het probleem als je het mij vraagt.
Nek Chand is een knakker die van opruimen houdt. Zo erg, dat hij in 1958 op overheidsgrond zonder toestemming van afval sculpturen ging maken. Na zo'n 15 jaar kwam de gemeente er achter, vonden het zo mooi, dat ze hem ervoor gingen betalen en meteen 50 arbeiders gaven! Inmiddels is ie al 50 jaar bezig, is een behoorlijk tuintje geworden! Het heet de 'Rock Garden', stenen zijn er dus in overvloede! Ook enge mannetjes, beestjes van oude armbanden, muren van stopcontacten, wanden van beton, met kussens als bekisting. Erg mooi om te zien.
Overigens; vrijwel alle ritjes met de autorickshaw in Chandigarh;
-een 0 op de 'Hoe hard lach ik dit keer mijn autorickshawrijder uit-schaal'-
Geen fratsen, gewoon onderhandelen, en rijden met die bak.
Op het station maar eens gebeld voor een kamer in Delhi. Normaal is dat bellen vrij goedkoop. Lokaal bellen is Rs 2,- per minuut, wij moesten iets verder bellen, al met al duurde het niet zo lang. Twee keer was het hotel vol, bij de laatste hadden we beet, duurde iets langer dat gesprek, maar kan totaal niet langer hebben geduurd dan 5 minuten. Dus, maximaal Rs30,- ofzo? Zegt ie:
Rs250,-
WAT???? Dat kan niet
ja, is 250
dat kan écht niet!
jawel hoor
jongen, we hebben nog geen 5 minuten gebeld (dat zou dus bijna een euro per minuut kosten, er zijn gezinnen die dagelijks maar een euro te besteden hebben)
jochie draait een vaag bonnetje uit waar ergens 250 staat, tja, dat kan ik ook wel!
Maar flip, Delhi ligt hier relatief dichtbij (300km ofzo). Ik heb een keer zo lang met de vrouw in Nederland gebeld voor minder geld. Het is onmogelijk!
Wat wil je betalen dan?
MAXIMAAL Rs50,-
nee dat is te weinig, ik wil 150
kansloos. Had natuurlijk geen 50 klaar liggen, alleen 100, dus liep weg om een fles water te kopen zodat ik kleiner geld zou hebben. Gast kreeg het benauwd, dacht helemaal niets te krijgen (hadden we eigenlijk moeten doen, dat liegende ettertje!!!), vond 50 ineens acceptabel, dus gaf 50 terug van 100 van Kreijne.
Een van de weinige dingen die altijd goed gingen was dat bellen. Ze hebben gewoon een meter, draaien het bonnetje uit, en je betaalt weinig. Maar ook dat lukte al niet meer. ZO vermoeiend! We hadden gewoon weg moeten lopen.
De trein van Delhi naar Chandigarh was niet echt top, kostte ook weinig; Rs80. Terug konden we een snellere trein nemen, maar die was Rs450!!! We verwachtten heel wat, en er werd ook voldaan aan al die verwachtingen! Stoelen als in de internationale trein in Nederland. Uberhaupt; stoelen... normaal zijn het altijd banken waar je zitvlees na verloop van tijd goed op de proef wordt gesteld! Het stropdassen-gehalte in deze trein was behoorlijk hoog, merendeel ook man. En we kregen zowaar een maaltijd! Maar ondanks deze ogenschijnlijk fantastisch opgevoedde passagiers, kregen ze het toch voor elkaar om me de grootste shock te geven van deze reis! Maar eerst een algemeen verhaaltje over etiquette in India:
Mannen hebben een vrijkaart om overal te mogen pissen, en meer. Jammere is dat je de details ook direct te zien krijgt; nietsvermoedend kijk je om je heen, en kijkt zo ineens vol in een kruis, iets erachter wat vallen. ‘Jammer!’, denk ik dan. Dat had niet gehoeven.
Boeren en ruften, dat hoort bij het leven. Je medemens ook, de combinatie daarom ook. Overal wordt geboerd zoals het ze uitkomt. Toch was ik niet zeker of het ook tijdens het eten mag, of de wat rijker bedeelden het ook doen. Maar in de treinreis met de vele stropdassen werd tijdens de maaltijd vrolijk geruft en geboerd. Nou, dan ben ik de beroerdste niet; dan wil ik mij best aanpassen aan lokale gebruiken!! Heb daar een paar registers open getrokken...
Op diezelfde treinreis zat een man schuin tegenover ons met zijn zoontje van een paar jaar oud. Die vent vond ik een beetje een stakker; als zijn kind huilde keek een beetje stom-lachend (à la Wouter Bos) om zich heen. Doe er wat mee zou ik zeggen, maar hij niet. Het kind moest plassen. En wat doe je dan? Heel goed meneertje; je staat op, zet je kind in het gangpad, trekt zijn broek naar beneden, en laat dat kind gewoon van zich af zeiken!! En iedereen vond het prima!???!?!!
Dat dít mogelijk was! Er ging een wereld voor me dicht....
De avond voor het vertrek naar Nederland was ik nog even aan het internetten. Komt een jongedame binnen, internet even, vraagt vervolgens hoe ze haar geschiendenis kan wissen. Knakker van het internetcafe zei dat het niet mogelijk was. ‘Gelul’, dacht ik. Even kijken, tools, internet options, delete cookies. Check, werkt prima.
Nogmaals, delete internet files. Computer moest even nadenken, maar: check, werkt ook prima.
Hallo, staat gewoon onder tools.
Dankjewel!
De jongedame wil dit gaan doen, SPRINGT die medewerker voor haar scherm, armen over het scherm & toetsenbord heen!!! Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee! Dat mag niet!
Hoezo, dat mag niet?
Van de politie niet.
Huh, waarom niet?
Kijk maar hier (op dit kleine stukje papier waar je natuurlijk niet op wordt gewezen als je gaat internetten).
Uiteindelijk werd de eigenaar erbij gehaald; het was voor haar ‘privacy’ dat het niet gewist mocht worden. Klonk vrij onlogisch in mijn oren.... Maar na twee dagen zou het automatisch gewist worden. Waarom je het uberhaupt dan niet mag wissen?? En als ik kijk hoe lang mijn computer er over deed om het te wissen lijkt het me stug dat het automatisch om de twee dagen gaat. Grappige is dat ik het wél gewoon heb gewist (voordat ik wist dat het niet mag). En dat terwijl het een gigantisch klein zaakje is, de medewerkers direct achter mij zaten en alles zagen / hadden kunnen zien wat ik aan het doen was.
In Delhi hebben we niet schokkend veel gedaan; beetje rondgelopen, trein de verkeerde kant op genomen om vervolgens op een station te belanden waar we wel erg veel aandacht kregen, o.a. van travestieten, verslaafde en natuurlijk de locals. ’s Avonds, we kwamen nèt bij de Lotus Temple vandaan, wilde we nog even shoppen bij Central Cottage Industries Emporium. Autorickshawrijder vond dat die duur was, wist een goedkopere, iets van de route, zou maar Rs10,- meer kosten om daar te komen.
Neen meneer, daar willen wij niet naartoe, wij willen naar die ander.
Maar die is verplaatst i.v.m. de aanleg van de metro.
Het maakt niet uit waar die staat, wij willen naar DIE toe.
Is goed, ik zal jullie brengen.
Een gruwelijk lange rit volgde. We waren behoorlijk zuidelijk in de stad, maar gelukkig zijn er vrij herkenbare stukken. Sowieso is er makkelijk onderscheid te maken tussen het oude (super smalle straatjes, gewoon oude meuk) en het nieuwe (door de Engelsen aangelegd, lekker ruim, netjes allemaal). We hadden al vrij snel door dat we toch wel aardig uit de richting waren. Uiteindelijk stopten we bij Cottage Industries Emporium. Wij gevraagd of dat degene was waar we om vroegen. Ja, ga maar vragen.
Natuurlijk ging ik dat vragen aan de medewerkers; nee meneer, die zit tegenover het Imperial (groot & duur hotel).
Jammer flip! We willen naar CENTRAL Cottage Industries Emporium.
Is goed.
Na een relatief korte rit stopten we ditmaal bij ‘cie cottage industries’.
DONDER! Dit is hem wéér niet! Wij willen naar CENTRAL COTTAGE INDUSTRIES EMPORIUM!!!
Maar die is verplaatst i.v.m. de metro-aanleg.
Het maakt ons niet uit. Breng ons naar dat kruispunt.
Zo gezegd zo gedaan. Winkel was op de normale locatie, ook gewoon open. Meneer had natuurlijk commissie willen ontvangen bij andere zaakjes, maar daar hadden wij geen trek in. Die zijn véél en véél te duur!
-een 3 op de 'Hoe hard lach ik dit keer mijn autorickshawrijder uit-schaal'-
plausibel, er wordt flink wat metro neergelegd, maar beweren ons naar de juiste te brengen en het dan niet doen is kansloos. Wij komen overal achter!!!
Ondanks / desondanks alle verhalen lijkt het me fantastisch om nóg een keer naar India te gaan. Echter, de volgende keer doe ik een t-shirt aan met op de voorkant;
Hello, my name is Gert Jan
I am from Holland
and NO thank you
met op de achterkant;
really, NO thank you
Het was wederom een bijzonder interessant reisje.
Chandigarh. Le Corbusier heeft zich hier aardig mogen uitleven. Een compleet nieuwe stad en nog wat gebouwtjes mocht ie ontwerpen. Meneer heeft in 1952 een plan neergelegd, de stad in een grid, verdeeld in verschillende sectoren. Met in het noorden de overheidsgebouwen zoals de High Court, Secretariat en Vidhan Sabha (vergaderzaal voor de provincie). Het noorden is dus het populairst om te wonen, in het hart is het shoppen, en de sloppenwijken zijn 'gepland' in het zuiden.
Aangezien het een tuinstad is, zijn er parken in overvloede. Het straatprofiel is zó ongelofelijk breed, dat de straat op zich al één groot park is. Voortuinen doen ze hier ook aan, het is er beduidend minder vies dan de rest van India, bedelaars zijn er amper, heb geen koe gezien, en met al dat groen is het er dus aangenaam fietsen, zeker omdat Le Corbusier er fietspaden heeft aangelegd!!
De te kleine gehuurde fiets bracht ons bij het Secretariat. Aangezien ze vrij bang zijn voor bomaanslagen moesten we een formulier hebben met toestemming om het overheidsgebouw in te mogen. Gelukkig wisten we dit, dachten dat die eerste handtekening voldoende was. Maar zoals zo vaak zou het weer een bijzonder lang verhaal worden! Nou, daar gaan we dan; bij militaire post 1 lieten we het formulier zien. Mochten zo langs de andere drie, maar werden bij de laatste het hoekje om gestuurd waar we weer ons formulier lieten zien, en vervolgens een nieuwe kregen voorzien van handtekening nr.2. Wij terug naar de laatste post, lieten het zien, was ok, maarrrrrrrrrrrrr;
Heb je een camera bij je?
Dah, we gaan kijken bij een gebouw van Le Corbusier!
Maar dan heb je toestemming nodig.
Kijk, formulier! Mét handtekening!!
Hiermee mag je er in, je hebt apart toestemming nodig om foto's te maken.
Zeg flip, heb hier een kopie van dat eerste formulier, staat overduidelijk dat we foto's mogen maken!
Ja, maar je hebt toestemming nodig.
Die hebben we toch? Lees maar, staat HIER.
Er werd moeilijk gedaan. Uiteindelijk ging er een man met grote gun met ons mee naar de controlepost bij de entree van het gebouw. Hier werd ons formulier aandachtig bestudeerd. Kreeg er een stempel op (zijn ze hier gek op! Zelfs op de kassabon bij de supermarkt komt een stempel), handtekening er bij (nr. 3), vervolgens werden we begeleid naar de 2e verdieping. Daar mochten we plaats nemen, werd ons formulier gekopieerd, werd nog een stukje bijgeplaatst, kwam een handtekening nr. 4 op van de dienstdoende ambtenaar, en nr. 5 van de man met de gun. Nou, alles klaar, wij naar het dak. Foto's maken, maar wilde natuurlijk liever binnen rondkijken. Was uitgesloten, werden vrij snel het gebouw uitgeschopt.
De buitenkant is vrij indrukwekkend, is ook een bijzonder groot gebouw, maar had toch érg graag binnen wat rondgelopen. Bij Vidhan Sabha ging het wat makkelijker; daar kwam vrij snel een pipo die ons formulier echt fantastisch vond, gaf ons een verkorte rondleiding. Ware kodak-momenten natuurlijk, maar ook hier; geen camera. In de vergaderzaal, die nog wel de meeste gelijkenis met een gekleurde kernreactor vertoont, werd ons een heel verhaal verteld in slecht engels over welke personen waar zitten. Iets wat wij verre van boeiend vonden, kwamen voor het gebouw! Na het verplichte verhaal mochten we even 'los' rondlopen! Kwam ook een abrupt einde aan, stonden vrij snel weer buiten.
Tussen Vidhan Sabha en de High Court is een immens groot plein. Als je de foto's ziet, dan denk je al; de tering! Dat is groot! Vonden die knakkers daar ook, hebben halverwege een hek geplaatst. Resultaat is dat werkelijk niemand dat plein gebruikt. Jammer. Op naar de High Court! Onderweg kwamen we een belangrijk ogende man tegen, maakte een gezellig babbeltje met ons. Soldaatje vond dat wij onze camera niet mee naar binnen mochten nemen. Kreijne met de andere man mee, ik wachten. Op zich best grappig; er zijn daar letterlijk zandzakken geplaatst, staat een soldaat met wel heel grote gun, de entree is verkleind zodat iedereen door de metaaldetectorpoortjes moet. Dan zijn ze dus bang dat er iets gebeurt. Voor ons, architectuurliefhebbers die een foto van het gebouw willen maken, wordt het wel érg lastig gemaakt, maar intussen loopt Jan en alleman gewoon naar binnen. Poortjes piepten als een gek, maar nee, die toeristen zijn een groter gevaar....? Kregen een krabbel, buiten foto's gemaakt, daar waar we mochten komen wat aandachtiger bestudeerd, en weer weg.
Het is wel interessant om je af te vragen waarom het hier allemaal zo netjes is, weinig bedelaars enz. Het shoppingdeel zou zo in een Nederlandse stad passen. Denk dat het echter gewoon aan de centen ligt. In het noorden van de stad krijg je een flinke knuppel in je nek als je daar met je vriendjes een sloppenwijk wilt beginnen, maar dat betekent nog niet dat het er niet is. Die zijn gewoon in het zuiden, daar waar de belangrijke pipo's niet komen. Gewoon verplaatsen van het probleem als je het mij vraagt.
Nek Chand is een knakker die van opruimen houdt. Zo erg, dat hij in 1958 op overheidsgrond zonder toestemming van afval sculpturen ging maken. Na zo'n 15 jaar kwam de gemeente er achter, vonden het zo mooi, dat ze hem ervoor gingen betalen en meteen 50 arbeiders gaven! Inmiddels is ie al 50 jaar bezig, is een behoorlijk tuintje geworden! Het heet de 'Rock Garden', stenen zijn er dus in overvloede! Ook enge mannetjes, beestjes van oude armbanden, muren van stopcontacten, wanden van beton, met kussens als bekisting. Erg mooi om te zien.
Overigens; vrijwel alle ritjes met de autorickshaw in Chandigarh;
-een 0 op de 'Hoe hard lach ik dit keer mijn autorickshawrijder uit-schaal'-
Geen fratsen, gewoon onderhandelen, en rijden met die bak.
Op het station maar eens gebeld voor een kamer in Delhi. Normaal is dat bellen vrij goedkoop. Lokaal bellen is Rs 2,- per minuut, wij moesten iets verder bellen, al met al duurde het niet zo lang. Twee keer was het hotel vol, bij de laatste hadden we beet, duurde iets langer dat gesprek, maar kan totaal niet langer hebben geduurd dan 5 minuten. Dus, maximaal Rs30,- ofzo? Zegt ie:
Rs250,-
WAT???? Dat kan niet
ja, is 250
dat kan écht niet!
jawel hoor
jongen, we hebben nog geen 5 minuten gebeld (dat zou dus bijna een euro per minuut kosten, er zijn gezinnen die dagelijks maar een euro te besteden hebben)
jochie draait een vaag bonnetje uit waar ergens 250 staat, tja, dat kan ik ook wel!
Maar flip, Delhi ligt hier relatief dichtbij (300km ofzo). Ik heb een keer zo lang met de vrouw in Nederland gebeld voor minder geld. Het is onmogelijk!
Wat wil je betalen dan?
MAXIMAAL Rs50,-
nee dat is te weinig, ik wil 150
kansloos. Had natuurlijk geen 50 klaar liggen, alleen 100, dus liep weg om een fles water te kopen zodat ik kleiner geld zou hebben. Gast kreeg het benauwd, dacht helemaal niets te krijgen (hadden we eigenlijk moeten doen, dat liegende ettertje!!!), vond 50 ineens acceptabel, dus gaf 50 terug van 100 van Kreijne.
Een van de weinige dingen die altijd goed gingen was dat bellen. Ze hebben gewoon een meter, draaien het bonnetje uit, en je betaalt weinig. Maar ook dat lukte al niet meer. ZO vermoeiend! We hadden gewoon weg moeten lopen.
De trein van Delhi naar Chandigarh was niet echt top, kostte ook weinig; Rs80. Terug konden we een snellere trein nemen, maar die was Rs450!!! We verwachtten heel wat, en er werd ook voldaan aan al die verwachtingen! Stoelen als in de internationale trein in Nederland. Uberhaupt; stoelen... normaal zijn het altijd banken waar je zitvlees na verloop van tijd goed op de proef wordt gesteld! Het stropdassen-gehalte in deze trein was behoorlijk hoog, merendeel ook man. En we kregen zowaar een maaltijd! Maar ondanks deze ogenschijnlijk fantastisch opgevoedde passagiers, kregen ze het toch voor elkaar om me de grootste shock te geven van deze reis! Maar eerst een algemeen verhaaltje over etiquette in India:
Mannen hebben een vrijkaart om overal te mogen pissen, en meer. Jammere is dat je de details ook direct te zien krijgt; nietsvermoedend kijk je om je heen, en kijkt zo ineens vol in een kruis, iets erachter wat vallen. ‘Jammer!’, denk ik dan. Dat had niet gehoeven.
Boeren en ruften, dat hoort bij het leven. Je medemens ook, de combinatie daarom ook. Overal wordt geboerd zoals het ze uitkomt. Toch was ik niet zeker of het ook tijdens het eten mag, of de wat rijker bedeelden het ook doen. Maar in de treinreis met de vele stropdassen werd tijdens de maaltijd vrolijk geruft en geboerd. Nou, dan ben ik de beroerdste niet; dan wil ik mij best aanpassen aan lokale gebruiken!! Heb daar een paar registers open getrokken...
Op diezelfde treinreis zat een man schuin tegenover ons met zijn zoontje van een paar jaar oud. Die vent vond ik een beetje een stakker; als zijn kind huilde keek een beetje stom-lachend (à la Wouter Bos) om zich heen. Doe er wat mee zou ik zeggen, maar hij niet. Het kind moest plassen. En wat doe je dan? Heel goed meneertje; je staat op, zet je kind in het gangpad, trekt zijn broek naar beneden, en laat dat kind gewoon van zich af zeiken!! En iedereen vond het prima!???!?!!
Dat dít mogelijk was! Er ging een wereld voor me dicht....
De avond voor het vertrek naar Nederland was ik nog even aan het internetten. Komt een jongedame binnen, internet even, vraagt vervolgens hoe ze haar geschiendenis kan wissen. Knakker van het internetcafe zei dat het niet mogelijk was. ‘Gelul’, dacht ik. Even kijken, tools, internet options, delete cookies. Check, werkt prima.
Nogmaals, delete internet files. Computer moest even nadenken, maar: check, werkt ook prima.
Hallo, staat gewoon onder tools.
Dankjewel!
De jongedame wil dit gaan doen, SPRINGT die medewerker voor haar scherm, armen over het scherm & toetsenbord heen!!! Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee! Dat mag niet!
Hoezo, dat mag niet?
Van de politie niet.
Huh, waarom niet?
Kijk maar hier (op dit kleine stukje papier waar je natuurlijk niet op wordt gewezen als je gaat internetten).
Uiteindelijk werd de eigenaar erbij gehaald; het was voor haar ‘privacy’ dat het niet gewist mocht worden. Klonk vrij onlogisch in mijn oren.... Maar na twee dagen zou het automatisch gewist worden. Waarom je het uberhaupt dan niet mag wissen?? En als ik kijk hoe lang mijn computer er over deed om het te wissen lijkt het me stug dat het automatisch om de twee dagen gaat. Grappige is dat ik het wél gewoon heb gewist (voordat ik wist dat het niet mag). En dat terwijl het een gigantisch klein zaakje is, de medewerkers direct achter mij zaten en alles zagen / hadden kunnen zien wat ik aan het doen was.
In Delhi hebben we niet schokkend veel gedaan; beetje rondgelopen, trein de verkeerde kant op genomen om vervolgens op een station te belanden waar we wel erg veel aandacht kregen, o.a. van travestieten, verslaafde en natuurlijk de locals. ’s Avonds, we kwamen nèt bij de Lotus Temple vandaan, wilde we nog even shoppen bij Central Cottage Industries Emporium. Autorickshawrijder vond dat die duur was, wist een goedkopere, iets van de route, zou maar Rs10,- meer kosten om daar te komen.
Neen meneer, daar willen wij niet naartoe, wij willen naar die ander.
Maar die is verplaatst i.v.m. de aanleg van de metro.
Het maakt niet uit waar die staat, wij willen naar DIE toe.
Is goed, ik zal jullie brengen.
Een gruwelijk lange rit volgde. We waren behoorlijk zuidelijk in de stad, maar gelukkig zijn er vrij herkenbare stukken. Sowieso is er makkelijk onderscheid te maken tussen het oude (super smalle straatjes, gewoon oude meuk) en het nieuwe (door de Engelsen aangelegd, lekker ruim, netjes allemaal). We hadden al vrij snel door dat we toch wel aardig uit de richting waren. Uiteindelijk stopten we bij Cottage Industries Emporium. Wij gevraagd of dat degene was waar we om vroegen. Ja, ga maar vragen.
Natuurlijk ging ik dat vragen aan de medewerkers; nee meneer, die zit tegenover het Imperial (groot & duur hotel).
Jammer flip! We willen naar CENTRAL Cottage Industries Emporium.
Is goed.
Na een relatief korte rit stopten we ditmaal bij ‘cie cottage industries’.
DONDER! Dit is hem wéér niet! Wij willen naar CENTRAL COTTAGE INDUSTRIES EMPORIUM!!!
Maar die is verplaatst i.v.m. de metro-aanleg.
Het maakt ons niet uit. Breng ons naar dat kruispunt.
Zo gezegd zo gedaan. Winkel was op de normale locatie, ook gewoon open. Meneer had natuurlijk commissie willen ontvangen bij andere zaakjes, maar daar hadden wij geen trek in. Die zijn véél en véél te duur!
-een 3 op de 'Hoe hard lach ik dit keer mijn autorickshawrijder uit-schaal'-
plausibel, er wordt flink wat metro neergelegd, maar beweren ons naar de juiste te brengen en het dan niet doen is kansloos. Wij komen overal achter!!!
Ondanks / desondanks alle verhalen lijkt het me fantastisch om nóg een keer naar India te gaan. Echter, de volgende keer doe ik een t-shirt aan met op de voorkant;
Hello, my name is Gert Jan
I am from Holland
and NO thank you
met op de achterkant;
really, NO thank you
Het was wederom een bijzonder interessant reisje.
-
02 Februari 2008 - 15:53
Johan:
Hee Gert Jan. Bedankt voor de verhalen. Ik weet niet of ik nog zo graag naar india wil... Het lijkt me heel mooi, maar de mensen lijken me echt strontvervelend. Ben je inmiddels weer een beetje gewend aan het overzichtelijke NL?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
