agra

De trein naar Agra zou om 15:40 gaan. Alleen is het precies zoals in Nederland; hij vertrok tegen 5 uur. De reis zou 6,5 uur duren, een snelle rekensom bracht ons op 23:30. Tijdens de dodelijk saaie reis stopten we ergens rond 21:00, zie een paar toeristen lopen op het perron. Nog een paar toeristen. 'Hé Kreijne, ik zie toeristen!". Twee ervan stapten in. Kreijne; 'Volgens mij staat er iets van Agra op dat bord'. DONDER!!! ER UIT!!!! Op een drafje er uit! Geen flauw idee hoe die gasten het voor elkaar hebben gekregen, maar hij was behoorlijk vroeg op plaats van bestemming gekomen!

In Vietnam hadden we de naaifactor vanwege de erg vervelende acties van de locals. Dit keer een soortgelijke, zei het iets specifieker: namelijk, de 'Hoe hard lach ik dit keer mijn autorickshawrijder uit-schaal'.

Soms voel ik me een wandelende boom waar Roepees aan groeien die zo geplukt kunnen worden. Autorickshawrijders zijn nog wel het ergste, die liegen de hele boel bij elkaar. En die ene keer dat je denkt dat je er eentje hebt die je kan vertrouwen, dan nog blijkt het tegendeel het geval te zijn! Het gebeurt zo vaak, dat het een beetje lachwekkend wordt, vandaar de 'Hoe hard lach ik dit keer mijn autorickshawrijder uit-schaal'. Varierend van een 0 tot 10. Een 0 betekent; we spreken een schappelijke prijs af, geen gezeur achteraf. Een 9 is wel héél erg ver gezocht, ik zet het op een brullen! Een 10 echter, tja, die is ZO origineel dat ik er gewoon in mee ga.

We waren al gewaarschuwd door de Lonely Planet; autorickshawrijders willen wel héél erg graag dat je met hun meerijdt om ze vervolgens bij een hotel te droppen waar zij commissie van krijgen. Nou is dat op zich niet erg, ware het niet dat dat direct bij jouw rekening wordt opgeteld. Regelmatig wordt ook beweerd dat het hotel niet meer bestaat, vol is, of weet ik veel wat. In de vorige stad werd ook al gewaarschuwd, de tip was; laat je afzetten bij de Clocktower, loop daarvandaan verder. Er zitten nl. veel hotels in de buurt. Advies braaf opgevolgd, werden in een steegje afgezet alszijnde; dit is de Clocktower, maar, het was hem natuurlijk niet. Er stond wel iemand die nog een goed hotel wist. Die wilden wij niet, knakker had als vanzelfsprekend geen wisselgeld, erg érg vervelend. Gewoon gaan lopen, hebben het zelf gevonden.
-een 6 op de 'Hoe hard lach ik dit keer mijn autorickshawrijder uit-schaal'-
op zich redelijk origineel, maar wel lafjes om ons niet eens op de juiste plek te droppen.

Goed, volgende stad, wij in de autorickshaw voor een schappelijke prijs. Waarschuwing 1. Dat gebeurt niet snel.
Stopt ie gast ergens, niet waar wij wilden; 'Ja, er zijn gevechten, dus de straat is afgezet'.
Dan rij je toch om?
Nee, maar dit is ook een goed hotel.
Die willen wij niet, breng ons maar naar die andere.
Kan niet.
Tuurlijk kan dat, kijk hier maar op de kaart. Er zijn meerdere wegen die naar Rome (c.q. ons hotel) leiden.
Kan écht niet, anders vragen we het wel aan de politie die daar staat.
Is goed!
Wij er heen, versperring was spontaan opgelost, knakker haalde zijn autorickshaw, wij gelukkig. Moet zeggen dat er wel wat aan de hand was in die straat.
-een 4 op de 'Hoe hard lach ik dit keer mijn autorickshawrijder uit-schaal'-
er was wel érg weinig aanleiding voor nodig om ons ergens anders te kunnen droppen, en, beweren niet om te kunnen rijden.

Volgende dag om 07:00 waren we er hoor; De Taj Mahal!!! Voor het exorbitante bedrag van Rs 750,- (de toppers zijn normaal 250) wij naar binnen. Fout, mocht naast water, voedsel, knuppels enz., nee, zelfs niet mijn Lonely Planet mee naar binnen nemen! Even afgegeven, naar binnen, was relatief rustig. Vanzelfsprekend op de standaard plakken plaatjes geschoten, voldeed aan alle verwachtingen, maar was wel bewolkt. Nèt toen we op weg waren naar de uitgang bleek dat wat wij aanzagen voor bewolking gewoon blauwe lucht te zijn! Na wat te hebben gewacht op een bankje nogmaals nagenoeg hetzelfde rondje gemaakt, ditmaal met wat meer zonneschijn. Helaas hangt er nog zo'n mooie smog-sluier op de achtergrond, maar daar hebben we photoshop voor!

Na het ontbijt met de bicyclerickshaw naar het Fort. Spreken een schappelijk bedrag af, maar bij aankomst, jawel, was het toch ineens véél duurder!
-een 2 op de 'Hoe hard lach ik dit keer mijn autorickshawrijder uit-schaal'-
de op een na flauwste. Hier ga ik niet op in. Zijn weggelopen.

Na het Fort met de autorickshaw naar de bus om naar Fathepur Sikri te gaan. Meneer had, zoals te verwachten was, geen wisselgeld, wilde dus meer.
-een 1 op de 'Hoe hard lach ik dit keer mijn autorickshawrijder uit-schaal'-
de flauwste uit de serie. Hebben rustig onze tijd genomen om iets te kopen bij een winkeltje zodat we wisselgeld zouden hebben. Daarna het exacte bedrag betaald.

Fathepur Sikri is een ghost-town, van ca. 400 jaar oud, zo'n 40 km ten westen van Agra. Er staat een flinke moskee bij, die maar eerst bewonderd.
Nog voordat we één (blote) voet binnen de poorten hadden gezet hadden we al onze eerste stalker; meneer wilde ons vanalles uitleggen. Zou geen geld kosten, maar, wij hadden geen interesse. Knakker was vrij hardhorend, bleef meelopen en verhaaltjes vertellen. Overlegd met Kreijne; nop, we hadden ECHT geen interesse. Kreeg hem dat zowaar aan zijn verstand, maar daar was de volgende al! Ook deze knakker beweerde kosteloos ons te willen rondleiden. Kreeg het dit keer vrij snel uitgelegd, zegt ie; 'Maar wil je dan zo wel nog even daar bij mijn zaakje langskomen?'. Voor niets gaat de zon op.... Blijkbaar was dit hetzelfde bij de vorige.

Ok, na een paar minuten rust hadden we stalker 2 te pakken! Klein jochie die véél te dure kaarten wilde verkopen waar we écht geen interesse in hadden. Die gast had echt een plaat voor zijn harses, niet normaal meer. In de tussentijd kwam stalker 3 er ook nog eens bij; kettingen voor weinig. Ook hier; GEEN interesse. Laatstgenoemde hield het echter maar zo'n vijf minuten vol.

Het jochie bleef zoals gezegd nog gezellig bij ons. Tacktiek is meestal eerst heel duidelijk vertellen dat er geen interesse is, vervolgens compleet negeren. Het hielp niet! Fight fire with fire; Zeg 'friend', wil je mijn pet kopen? Cheap price for you! $2,-. Nee echt niet? Is een mooie pet hoor! Leuk voor je vrienden thuis, als aandenken. Echtwaar; cheap price!

Helaas. Overgeschakeld op het negeren. Ging ie aan me zitten! Tja, dat moet je niet doen. Duwde hem weg, Kreijne was daarna de gelukkige... Die gozer heeft het toch wel dik een uur volgehouden! Best knap eigenlijk.

Volgende stop was Varanasi. Het was een nachttrein, met een man die echt een compleet tropisch regenwoud heeft omgezaagd! Ongelofelijk wat kon die man hard snurken!! Nou maakt de trein zelf al behoorlijk wat kabaal, maar hij kwam er goed bovenuit! Dus, na een aangename treinreis van 13 uur dartelden we vrolijk over het perron. Vanwege de bijzonder slechte telefoonlijn hoopten we een kamer te hebben gereserveerd, misschien zelfs een pick-up van het station. En ja hoor! Er stond gewoon een gast met een bordje met 'Kreiane'! Totaal tegen de verwachting in, zeker aangezien de trein een uur te laat was.

The old city bestaat voornamelijk uit hele smalle straatjes. Gezellig met ook daar de koeien met bijbehorend afvalproduct, oppassen dus! Zoals bekend ligt Varanasi aan de Ganges met de vele ghats. Volgens de LP: 'Few places are as colourfull, charismatic or spiritual as the bathing ghats lining the Ganges. The city of Shiva is one of the holiest places in India, where Hindu pilgrims come to wash away a lifetime of sins, or to cremate their loved ones.'

Na Nasik, het kleine broertje van Varanasi (volgens diezelfde LP), vewachtten we toch heel wat! En.... het viel zo ONGELOFELIJK tegen!! Eerst 's middags wat rondgelopen, bijna niets. De boottocht om 17:00 genomen voor het avondritueel bij de belangrijkste ghat; was bijna niets te zien. Daarna nog rondgelopen, niets. 's Ochtends op het onchristelijke tijdstip van 05:45 opgestaan om dan maar het ochtendritueel vanaf de boot te kunnen aanschouwen. Met zo'n 100 toeristen in vescheidene bootjes, zo'n 50 op de kant, bewonderen we iets van 10 pelgrims die zich aan het baden waren. Het was echt teleurstellend.

Wat echter wél interessant was waren de crematies. Ons hotel was vlakbij de belangrijkste burning-ghat. Het zag er vrij surrealistisch uit; ca. tien brandstapels op verschillende plekken. De een al nagenoeg uitgebrand, de ander net aangestoken, rondom massaal brandhout. Er tussendoor liepen koeien het stro te eten wat onder de brandstapel lag om het aan te steken, kinderen renden er tussendoor met vliegers. Als de ene was uitgebrand lag de volgende al weer klaar. Alsof het een lopende band was. In de binnenstad liepen ze ook met de lichamen rond richting de ghat. Er mogen nl. geen auto's in de binnenstad komen. Best een vreemde gewaarwording als je het niet verwacht; 'Hé hallo, moet er even langs; heb hier iemand die gecremeerd moet worden!'.

Zondagmiddag uitgechekt in Agra, met onze bagage in de autorickshaw naar Sarnath, een van de vier belangrijkste plaatsen voor Buddhisten. Het was zowaar meteen een vrij schappelijke prijs; Rs200 om erheen te gaan, wij rondje lopen, terug direct naar het treinstation. Eenmaal aangekomen kwam er meteen een andere knakker bij die wat begon te brabbelen, leek onze rijder te kennen, en het toen over Rs10,- parkeergeld had.
-een 8 op de 'Hoe hard lach ik dit keer mijn autorickshawrijder uit-schaal'-
Sloeg natuurlijk helemaal nergens op, maar, het diende een groter doel; onze bagage bleef enigszins bewaakt achter in de autorickshaw, en daar hadden we best 20 eurocent voor over.

Gast liep vrij lang mee, praatte erg slecht engels, wilde onze gids zijn, maar uiteindelijk hadden we hem afgeschud! Het laatste stuk terug was hij weer van de partij. In de autorickshaw plaatsgenomen, zegt ie;
'Ok, van Agra naar hier, rondlopen, terug naar het treinstation, kost je Rs400,-.'
'Denk het niet, we hebben Rs 200 afgesproken.'
'Ja, 200 pp.'
'Nee, ik heb met hem 200 afgesproken, van Agra naar hier, rondlopen, terug naar het station, voor ons tweeën.'
'Maar dit is een gewone autorickshaw, normaal kunnen er 3 mensen in, nu maar twee vanwege de bagage.'
'Al konden er 50 in, ik heb met HEM 200 afgesproken.'
'Ok, 300 dan.'
'Nop.'
'Ok, 200, geef mij maar 50.'
'Ik geef jou helemaal niets. Ik heb met hem 200 afgesproken, die krijgt hij als we op het station zijn.'
Zo gezegd zo gedaan.
-een 3 op de 'Hoe hard lach ik dit keer mijn autorickshawrijder uit-schaal'-
vrij kansloos dit

Het zou wederom een lange reis worden. Varanasi lag behoorlijk uit de route; van Agra naar Delhi is ca. 3 uur in de trein, maar de reis Agra - Varanasi werd 13 uur, vervolgens 20 uur (met vertraging) naar Delhi. De coupe was wel lekker; 2AC, maar twee bedden boven elkaar, dus overdag ook met twee personen op een bank waar er bij 3AC drie moeten zitten. Je betaalt er wel wat voor, maar dan heb je ook wat! Inmiddels 'ziekjes, deel III'. Kreijne werd verkouden, is veel gezelliger om met z'n tweeën ziek te zijn, rauwe strot en een hoofd die ongeveer een halve kg zwaarder is geworden door het vervelende bijproduct van het verkouden zijn, dus dat begon een beetje in de avond voordat we richting Delhi gingen. Maar, brakjes aangekomen deden de frisse uitlaatgassen me goed!

We wilden direct door naar Chandigarh. De trein zou drie keer per dag gaan, we wisten niet hoe laat, konden ervoor ook geen kaartjes kopen. Lopen we op het station, vraagt een gast wat we willen. Trein scheen al weg te zijn, andere pas veel later, moesten maar met de bus gaan, zou ons wel even laten zien waar we buskaartjes konden halen. Was een klein stukje lopen, heeft die gast het over de trein van een uurtje later??? Niet gedaan, terug, beneden op het station geinformeerd. Was onduidelijk. Wij naar boven naar het Tourist-deel. De trein van 11:15 was niet meer te reserveren, moesten we beneden een ongereserveerde kopen. Weer naar beneden; na een voor Kreijne onverstaanbaar gebrabbel waagde ik een poging; we moesten volgens de verkoopmiep naar boven. Nop, die hebben ons naar beneden gestuurd! We willen nl. ongereserveerde kaarten. OK! Nadat we hadden uitgevonden welk perron we moesten hebben vroeg een behulpzame jongeman of ie wat voor ons kon doen; nah, weet het al (liet hem mijn kaartje zien). O, dan moet je de trein hebben van 11:30 van spoor 10.
Huh? Volgens mij hebben we die trein van 11:15 van spoor 4.
Ja, die moet je hebben ja!
vaag....

Trein was op tijd, beiden brak & ziekjes, dus we mochten in de invaliden-wagon. Vreemd genoeg een van de weinigen die voor het perron stond, was een flinke klim! Het werd er druk, héél erg druk! De laatste yoga-standjes werden in de praktijk gebracht, maar nadat mijn linkerbeen in slaap dreigde te vallen ben ik toch maar gaan staan. Ook nog een aardige poging gedaan staand te slapen; matig resultaat. Inmiddels in het gematigde klimaat van Chandigarh aangekomen, later meer hierover!